Via de mail kreeg ik ook al het advies om te beginnen met Un amour de Swann. Maar ik weet het niet. Het lijkt of ik steeds minder open sta voor woordrijke schrijvers; bij wie het leesgenot vooral van de cadans en het ritme van de zinnen moet komen. Daar ontbreekt me op het moment het geduld voor. Proust is daarbij lang de enige niet.

Enfin. Ik moet in elk geval niets meer. Tegenover Proust staat genoeg aan canon, en buitenliteraire canon, dat ik wel gelezen heb.

de essays als graadmeter voor la recherche nemen is onnodig

Proust lezen, daar is overigens geen haast bij. Nooteboom las Proust ook pas op zijn veertigste, en noemt de Recherche nu het mooiste boek ooit. Maar u en Nooteboom hebben natuurlijk niets gemeen.

Frans of vertaling? Geen idee. De Nederlandse vertaling schijnt veel stroever te zijn dan het origineel, maar mijn Frans schiet dan weer te kort om dat comfortabel te kunnen lezen. Je verdwaalt heel gemakkelijk in de zinnen van Proust. Bij de Engelse vertaling loopt het al mis bij de titel, Remembrance of Things Past, dat het essentiële woord ‘Recherche’ zomaar opzij zet.

Een goed proevertje om Proust en Cornips’ vertaling te taxeren, zou ‘Plaatsnamen: de naam’ kunnen zijn, een dun boekje, eigenlijk deel 3 van ‘De kant van Swann’, maar ook zelfstandig te lezen.

Ik val niet zo erg over vertalingen, dus ik maalde daar niet zo om. Maar Proust is wel degelijk loodzwaar, omdat hij al je aandacht opeist. Hij is het type schrijver dat denkt dat mensen eindeloos ingewikkeld zijn (iets waar ik nu niet meer in geloof). Dus schept hij er genoegen in de details van de details van de details van iemands persoonlijkheid uit te schrijven.

Voor de liefhebbers.

Ik zie mezelf ‘In de schaduw van de bloeiende meisjes’, het tweede boek, pas over een jaar of drie lezen.