Vorige week is de rijksoverheid met de campagne Hey! Het is oké gestart. Geen motto dat mij vreselijk aanspreekt. Alleen blijkt uit het toelichtende materiaal wel dat wie aan depressie lijdt het moeilijk vindt het daar moet de omgeving over te hebben; zelfs liever heeft dat anderen het initiatief nemen tot een gesprek.

Ook over zelfmoord wordt nauwelijks gepraat. Maar als het gesprek er dan toch op komt, dan blijkt vrijwel iedereen ooit weleens van nabij geraakt te zijn door die stille epidemie. Dat geldt ook voor mij.

Maar verdiep je nader in het onderwerp, en dan valt toch op hoe weinig vooruitgang er eigenlijk in is gemaakt sinds wat Rutger Kopland/Rudi van den Hoofdakker daar in de jaren zeventig al over schreef. Er is die haperende biochemie in iemands hersenen, waar desnoods pillen iets aan kunnen doen. Er kan gedragsverstoring zijn, waar therapie tegen kan helpen. Alleen is er dan ook altijd de omgeving nog die angstig maken kan — en verander daar maar eens iets aan.

[In simplificerende visies op deze problematiek zie ik evenwel niets: zoals die waar ene Johann Hari nu weer een bestseller mee scoort, waarin hij depressie een als bijverschijnsel ziet van de angstig makende Umwelt; noch in de reductie van alle problemen tot hersenfuncties van Swaab.]