Van mijn 18e, of misschien wel eerder, tot mijn 22ste à 23ste was dat autorijden wat. Toen was alle plezier al doodgeknepen, in de file, en door alle onnozelaars om me heen die onverantwoord hard door bleven rijden als de omstandigheden dat helemaal niet toelieten.

Op jaarbasis haal ik één à twee autoritten die me een zekere vorm van voldoening schenken: het zijn ritten waarbij ik continu moet redeneren welke versnelling nu het beste zou zijn om die bocht zo vlekkeloos te kunnen nemen. Op een manier dat de auto er zo weinig mogelijk weerstand van ondervindt. De snelheid ligt op die bewuste weg laag, dus ik vermoed dat het niet draait om de kick van de snelheid.

Voor mezelf koppel ik dat genoegen aan zuiver egoïsme. Ik heb liever niet dat er iemand bij mij in de auto zit en ik heb liever niet er andere weggebruikers opduiken. Het is iets tussen de auto en mij. Die auto is een Audi 80 uit 1983 (om precies te zijn) en dat is een auto waarmee ik sinds ’85 – toen was ik vijf – vertrouwd ben. Ik denk dat ik ondertussen vertrouwd ben met bijna ieder aspect van die auto.

Die één à twee ritjes jaarlijks doen me realiseren waarom ik van auto’s hou. De rest van het jaar mag een computer het van me overnemen, die zal – denk ik toch – het beter doen dan ik achter het stuur.