Maar mede gezien dit misverstand denk ik dat velen nooit écht leren lezen. Wie vier- vijfhonderd literaire romans heeft gelezen, voelt voortaan echt wel aan of de vijfhonderd-en-eerste een beetje kwaliteit heeft of niet. [Is het nog weer iets anders om daar dan vervolgens de argumenten bij te kunnen geven].

Echte lezers hebben de investering in uren, van die vier à vijfhonderd romans, al vroeg achter zich. Menigeen haalt dit van zijn of haar hele leven niet.

Soms lijkt het alsof nogal wat mensen met hun lectuur omspringen alsof het om een protserige villa gaat of een poenerige auto. Wanneer je dan vraagt wat ze net gelezen hebben of aan het lezen zijn noemen ze titel en auteur op een snoeverige toon. Wanneer je dan vraagt: maar vind je er van? Krijg je bij sommigen als antwoord: ‘nobelprijsmateriaal’, ‘meesterwerk’, ‘overroepen’ of ‘subliem’. Waar zit het verschil dan met kroonkurken te verzamelen, vraag ik me dan af. Het draait toch niet om het boek zelf, het draait om wat jij aanvangt met een boek.