Want in de eerste jaren na W.O. II werden niet zo gek veel auto’s verkocht. De 2CV haalde in zijn eerste tien productiejaren een productie van iets om en bij 130.000 auto’s. Wat niet zo overdonderend veel was. Daarna (tussen eind de jaren vijftig en begin de jaren zestig) werden er op amper twee jaar iets van een 100.000 2CV’s geproduceerd. De Fiat 500 (die ook heel wat gezinnen voor het eerst op de weg hielp) verscheen ook pas in ’57.

Die wittebroodsfeer rond de auto zie je naar mijn gevoel mooi in een film als Haanstra’s “Alleman” (’63?). Je ziet mensen picknicken op de middenberm van de autosnelweg. Ik vraag me dan ook af of de mensen blind waren voor de gevaren die gekoppeld zijn aan autorijden.

Het interieur van een Citroën DS bijvoorbeeld was een potentiële martelkamer bij een frontaal ongeval (om nog maar te zwijgen over een Cadillac Fleetwood). Iemand moet toch ook gedacht hebben dat het geen al te goed idee was om 110 km/u te rijden met iets als een Citroën Mehari?

Nu lijken we in de antithese terechtgekomen (vind ik toch). De auto lijkt een product van de duivel, terwijl het naar mijn gevoel toch gaat om het loskoppelen van de link tussen individualiteit en mobiliteit.