Wat ik gezien heb staat en kan niet in boeken worden beschreven. Heb je website gevonden om meer te lezen.

Groet vanuit Spanje.
Kruzdlorobert.com

.

Want in de eerste jaren na W.O. II werden niet zo gek veel auto’s verkocht. De 2CV haalde in zijn eerste tien productiejaren een productie van iets om en bij 130.000 auto’s. Wat niet zo overdonderend veel was. Daarna (tussen eind de jaren vijftig en begin de jaren zestig) werden er op amper twee jaar iets van een 100.000 2CV’s geproduceerd. De Fiat 500 (die ook heel wat gezinnen voor het eerst op de weg hielp) verscheen ook pas in ’57.

Die wittebroodsfeer rond de auto zie je naar mijn gevoel mooi in een film als Haanstra’s “Alleman” (’63?). Je ziet mensen picknicken op de middenberm van de autosnelweg. Ik vraag me dan ook af of de mensen blind waren voor de gevaren die gekoppeld zijn aan autorijden.

Het interieur van een Citroën DS bijvoorbeeld was een potentiële martelkamer bij een frontaal ongeval (om nog maar te zwijgen over een Cadillac Fleetwood). Iemand moet toch ook gedacht hebben dat het geen al te goed idee was om 110 km/u te rijden met iets als een Citroën Mehari?

Nu lijken we in de antithese terechtgekomen (vind ik toch). De auto lijkt een product van de duivel, terwijl het naar mijn gevoel toch gaat om het loskoppelen van de link tussen individualiteit en mobiliteit.

Enfin, dat schreef ik al ter in memoriam, die opinie ligt hier al 14 jaargangen vast.

Terugkeer naar het werk van oude helden is niet zonder het gevaar dat hun status afbladdert. Waarop enkel de waardering overblijft dat die boeken ooit wel van betekenis zijn geweest.

Tekstverwerkingsfoutje, met vriendelijke groet

Ooit beelden gezien van de begrafenis van Herman Heijermans, waarbij ik schrok van de gigantische hoeveelheid mensen. Toen Stijn Streuvels ten grave werd gedragen waren er tevens duizenden mensen aanwezig.

Het idee dat een boek of een toneelstuk een ‘volledige’ wereld kon bevatten moet (volgens mij dan) ergens gestorven zijn begin-midden twintigste eeuw.

Dat vind ik nog steeds een (voor mij) steekhoudende verklaring.

Maar mede gezien dit misverstand denk ik dat velen nooit écht leren lezen. Wie vier- vijfhonderd literaire romans heeft gelezen, voelt voortaan echt wel aan of de vijfhonderd-en-eerste een beetje kwaliteit heeft of niet. [Is het nog weer iets anders om daar dan vervolgens de argumenten bij te kunnen geven].

Echte lezers hebben de investering in uren, van die vier à vijfhonderd romans, al vroeg achter zich. Menigeen haalt dit van zijn of haar hele leven niet.

Soms lijkt het alsof nogal wat mensen met hun lectuur omspringen alsof het om een protserige villa gaat of een poenerige auto. Wanneer je dan vraagt wat ze net gelezen hebben of aan het lezen zijn noemen ze titel en auteur op een snoeverige toon. Wanneer je dan vraagt: maar vind je er van? Krijg je bij sommigen als antwoord: ‘nobelprijsmateriaal’, ‘meesterwerk’, ‘overroepen’ of ‘subliem’. Waar zit het verschil dan met kroonkurken te verzamelen, vraag ik me dan af. Het draait toch niet om het boek zelf, het draait om wat jij aanvangt met een boek.