Het kan me op zich weinig schelen of iemand doping neemt, of niet. Maar mijn punt was ook steeds dat de dopingcontroles een slechte farce waren. Controles zijn onzinnig als de pakkans bijna nul is. Kijk maar naar het Balco-proces in de VS, waar nu mensen overwinningen en medailles gaan worden afgenomen die geen moment positief zijn getest.

Dat er nu ineens met gezondheidspaspoorten en bloedprofielen gewerkt wordt in het wielrennen, heeft een positieve uitwerking op de koers, en daar ben ik blij mee. Maar nog steeds blijk ik het onzinnig vinden dat sporters geen normale medicatie kunnen nemen, als ze een keer verkouden zijn, of ander malheur hebben. En dat nu de ploeg met de beste dokter de wedstrijden niet langer kan domineren, is vooral een meevaller.

Dat ik in 1990 geschokt was door de dood van iemand die ik kende, ligt in 2008 ook al anders. Nu is bekend dat die tijd, eind jaren 80-begin jaren 90 wildwest was in de wielrennerij op dopinggebied. Misschien is Draaijer toen geslachtofferd, misschien niet. Wij zullen dat nooit weten. Maar bij Draaijer gaat het ook om een principieel punt.

Het kan me weer niet schelen wat mensen zelf willens en wetens in hun lijf stoppen. Ook al plegen ze daardoor misschien vijftien jaar later zelfmoord, zoals Smeets in zijn column signaleert. Maar als artsen, of coaches, sporters tot proefkonijntje maken, en hun zonder hun medeweten drogeren, dan is dat schandalig. Dat maakt de Oostblokdoping van voor 1990 op minderjarigen zo vreselijk, dat maakt mogelijk de zaak Draaijer erg, omdat die wellicht niet te weigeren had als knechtje.