Eén voorbeeld is de dreigende incest in Henk van Woerden’s Ultramarijn; een element dat ik op boeklog niet zo uitdrukkelijk noem, vanwege het spoilereffect.

In het boeklogje over Bert Keizer’s Tijdelijk feest speel ik wat met het gegeven.

Maar ik heb me eerder veel duidelijker over dit onderwerp uitgesproken, dan zo online staat. Wat meestal betekent dat ik er in een mail of forum over gediscussieerd heb, ooit.

“…misschien moet ik er maar een apart postje aan wijden.”

Dat is een uitstekend idee.

Er is wel meer over te zeggen, net als over andere sterke plotmogelijkheden, en misschien moet ik er maar een apart postje aan wijden.

Heel intrigerend vind ik bijvoorbeeld Kurt Vonnegut’s idee dat ‘het liefdesverhaal’ een boek zo kan kleuren, dat een auteur zich daar maar beter verre van kan houden.

Uit zijn interview in Paris Review:

I try to keep deep love out of my stories because, once that particular subject comes up, it is almost impossible to talk about anything else. Readers don’t want to hear about anything else. They go gaga about love. If a lover in a story wins his true love, that’s the end of the tale, even if World War III is about to begin, and the sky is black with flying saucers.

Wat een vreemde bewering is dat. Waarmee ik niet wil zeggen dat het onwaar is. In tegendeel, het intrigeert me. Zelfs als ik liefde ruim interpreteer (en dus ook vriendschap e.d. eronder versta), dan vraag ik me nog af: Waarom zou dat de meest krachtige plots opleveren? Wat zijn de andere categorieën? Dood, oorlog, zingeving?