Wat clubliefde betreft: die heb ik evenmin. Maar mijn geest heeft daar, zonder mijn instemming, een oplossing voor gevonden. Bij bijna elke wedstrijd krijg ik een emotionele voorkeur voor wie er moet winnen. Die voorkeur heeft weinig met de kwaliteit van het voetbal te maken. Het verlangen naar verrassingen is bijvoorbeeld een sterker motief. Net als bij u, als ik bovenstaande goed lees.

Ik ben eind jaren zeventig wielrennen gaan kijken. Wat later was er het wrange genot dat die ritten zelf te rijden waren, omdat ze op de openbare weg plaatsvonden. Iets dat het TV-kijken ook nu nog verrijkt op onverwachte momenten — er gaan weleens luikjes open, naar vroeger.

Met echte sporten als schaatsen in een hal heb ik dan weer helemaal niets. of met zwemmen.

Van voetbal interesseren me alleen de wedstrijden die er toe doen. Vanaf de kwartfinales WK/EK. Competities hebben te veel voorspelbare ontmoetingen.

En ik heb ook geen club, om liefde voor te voelen.

Tot in de kern teruggeredeneerd is het belangrijkste verschil tussen sport en spel dat de eerste bezigheid zo oersimpel is dat die geen regels nodig heeft, en dat een spel zich nu juist van andere spelen en sporten onderscheidt door alle regelgeving, plus de handhaving daarvan; en daarmee een zekere, zo niet totale, willekeur.

Sport beperkt zich dan tot de vraag: wie is het eerst van A naar B? Wie springt het hoogst, of het verst? Wie tilt het meest?

Bij een spel is altijd de vraag: waarom staan er zo veel spelers in het veld? Waarom is het doel nu precies zo groot? Waarom is het speelveld zo groot? Wat is nog wel in het speelveld, wat niet? Waarom gaat het er in het ene spel om een bepaald aantal punten te maken, en bij een andere om zo veel mogelijk punten te maken binnen een afgesproken tijd?

Over de funeste invloed van de scheidsrechter op het voetbalspel, die het zo lonend maakt om te frauderen, schreef ik ook al eens.