it is dochs oars, sûnt 2001

Meesterklassen

Ooit heb ik een meesterklas recenseren gedaan. Die organiseert mijn alma mater trouwens nog elk jaar. En hoewel het aardig was eens gericht kritiek om mijn schrijven te krijgen, in plaats van omfloerste pedagogisch verantwoorde aanwijzingen, deugt de naam van die collegereeks niet.

Bij een meesterklas gaat het erom dat een grootheid in het vak iemand die al iets nog beter maakt door gericht aanwijzingen te geven. En geen van de deelnemers aan die meesterklas recenseren kon al iets.

Ja, we konden al een beetje boekenlezen, misschien. Maar ik denk dat iemand misschien eerst wel tienduizend boeken moet hebben gelezen, wil die echt uit zichzelf onderbouwd kritiek kunnen geven. Anders blijft het recenseren maar een aangeleerd trucje, met gereedschap dat iemand niet zelf gekozen heeft en daardoor altijd vreemd zal zijn.

Bekijk een miljoen schilderijen, en het oordeel over het volgende doek zul je onmiddellijk weten. Ja of nee. Mooi of lelijk. Geslaagd of mislukt. Interessant of niet.

Tegelijkertijd brengt voor eenieder die beroepsmatig oordelen moet die o zo noodzakelijke routine ook enorme gevaren mee. Het blikveld kan er door vernauwen. Beroepsblindheid is een veelvoorkomende kwaal.

Toen ik aan die meesterklas recenseren begon, verwachtte ik een aanpak zoals Elisabeth Schwarzkopf in haar meesterklassen voorstond. Met een enorme aandacht voor kleine details, en een voortdurend interrumperen om correcties aan te geven.

Dat leek me een goede lesmethode. Toen. Maar, misschien was het goed dat er op dat moment geen sprake kon zijn van individuele begeleiding. Daarvoor vind ik de kunst van het recenseren van boeken toch te onbelangrijk om me druk over te maken. Boeken schrijven, ja dat zou nog iets anders zijn.

En, inmiddels heb ik zelf ervaring opgedaan met het lesgeven. Toevallig meestal ook nog vaak in disciplines die iedereen al zou moeten beheersen. De basisvaardigheden waren er al, mij restte de taak mijn pupillen zo te bekritiseren dat ze hun capaciteiten beter gingen benutten.

Dus, toen de NPS Schwarzkopf’s meesterklassen opnieuw uitzond, naar aanleiding van haar dood, bekeek ik voor het eerst ook hoe ze het deed, als docent. En dat viel nog niet mee. Ik zag toch iemand die maar éen ideaalbeeld voor ogen had, zonder daarbij rekening te houden hoe ver haar pupillen daaraan konden voldoen. Zat er toch wat te veel beroepsblindheid in.

Tegelijkertijd: wat een vakkennis.

En wat was het fijn om naar iemand te kijken die wist waarover ze het had.

[x]#1965 fan zondag 6 augustus 2006 @ 18:06:48

© eamelje.net 2001-2019. Alle rechten voorbehouden

3 kommentaren

pom  op 6 augustus 2006 @ 18:23:42

Ja. Maar wat die beroepsblindheid betreft ben ik het niet helemaal met je eens. De deelnemers aan de masterclass waren Neerlands talent van toen, en zijn nu gevierde zangers. Maar Young-Hee Kim (de sopraan in het fragment) krijgt bijna alleen maar basisaanwijzingen. Als ze daaraan niet zou kunnen voldoen, was ze daar niet op haar plaats. En bij de andere zangers kan ik je bezwaar niet onderschrijven; Charlotte Margiono heb ik niet gezien maar Nico van der Meel en vooral Miranda van Kralingen konden uitstekend met de aanwijzingen overweg.

eamelje.net  op 6 augustus 2006 @ 19:58:34

In de kunst noch in sport bestaat de perfecte uitvoering. Maar benaderingen zijn mogelijk, en meestal zullen er ook verschillende benaderingen mogelijk zijn.

Ik vond Schwarzkopf over het geheel genomen te rigide als docent. Maar je hebt gelijk, misschien is beroepsblind daarvoor een te sterke uitdrukking.

pom  op 6 augustus 2006 @ 23:45:58

Ik vond wel de stukjes het mooist waar ze haar mond hield en liet zingen. En natuurlijk zijn er ook in zangtechniek wel verschillende benaderingen, al lijken die meer van mode dan van persoonlijke smaak af te hangen.