O, Johnny

Tweede kerstdag viel ik ’s ochtends midden in een lang radio-gesprek met Pieter Winsemius. Natuurlijk. Zoals de VPRO in augustus ‘Zomergasten’ uitzendt op TV, is december de tijd van de marathoninterviews op de radio.


Raar alleen wel dat ik op de website met de marathoninterviews niets kon terugvinden over dat gesprek met Winsemius. Een week later, toen mevrouw Barend werd geïnterviewd, kwam ik er pas achter dat ik de website van het radioprogramma ‘De Ochtenden’ had moeten bekijken.

Ondertussen was ik begonnen te luisteren naar wat klassieke interviews, zoals die afgelopen zomer waren uitgekozen. Goed was het, om H.J.A. Hofland nu eens rechtstreeks te horen praten over het niveau van journalistiek in Nederland [luier en minder scherp dan bij Amerikaanse kranten].

Maar helemaal blij werd ik van het gesprek met Johnny van Doorn. Dat had nog de ouderwetse lengte van vijf uur. Als ik het toendertijd al gehoord heb, is het niet goed voorstelbaar dat ik het luisteren zolang heb volgehouden.

Lang leve de wonderen van internet.

Johnny van Doorn is een held van mij. Zijn boek Gevecht tegen het zuur stond op de middelbare school al op mijn boekenlijst. Als zijn proza van iets een voorbeeld is, danwel hoe zeer redelijkheid, onafhankelijkheid en gezond verstand ook samen kan gaan met humor.

Dus stonden zijn boeken hoog op mijn lijstje om nog eens herlezen te worden. Lezen is voor mij nu eenmaal herlezen. De laatste keer dat ik Van Doorn las, was toen zijn boeken in verzameldbandjes uitkwamen, ruim tien jaar geleden.

Alleen bleek gaande het interview dat Johnny van Doorn bijna niets zei dat ik niet al eens van hem vernomen had. Dat was een wat merkwaardige ervaring. Mijn geheugen is veel beter dan ik dacht. Dus hoef ik hem nu niet meer te herlezen. En kan de goede herinnering aan hem ongewijzigd blijven voorleven.


[x]#2376 fan dinsdag 2 januari 2007 @ 00:11:42


© eamelje.net 2001-2019. Alle rechten voorbehouden

2 kommentaren

Eric  op 2 januari 2007 @ 12:23:20

Ik heb ooit een literaire avond met hem georganiseerd. Hij had al een flinke kegel toen hij aankwam en na twee flessen wijn had hij een nog veel grotere kegel bij het vertrek.

Ik zal nooit vergeten hoe hij steeds het voorlezen onderbrak als hij weer een droge keel had. Op een bijna willekeurig moment riep hij dan op Herenleedtoneelmeester-achtige wijze: “Maestro, Muziek!” en werd het glas gevuld en minstens zo snel weer geleegd…

Gelkinghe  op 2 januari 2007 @ 22:58:18

Ik heb even nagekeken welk boek ik nou van Johnny the Selfkicker op mijn lijst had staan, maar dat was ‘De heilige huichelaar’ (1968). Onderweg naar de DBNL trof ik overigens bij Bieslog een geluidsopname uit 1969 aan:’Een magistrale stralende zon’:
http://cgi.omroep.nl/cgi-bin/streams?/vpro/10295481/surestream.rm?title=Johnny%20van%20Doorn%20draagt%20voor%201969
Fantastische performance…