Avonturen van Henry II Fix
[…] Nu claimt Jongstra de stukken die hij vond hertaald te hebben. Maar dan nog klopt het niet dat de tweede heer Fix zo’n groot naar binnen gericht ego vertoont. Negentiende-eeuwers schreven niet zo over zichzelf; zelfs niet in hun dagboeken. De ‘geschiedenis van het ik‘ staat nauwelijks toe dat een Henry II Fix heeft bestaan. […]
[x]#2506 fan maandag 12 februari 2007 @ 00:05:26
© eamelje.net 2001-2019. Alle rechten voorbehouden
4 kommentaren
eamelje.net op 12 februari 2007 @ 16:11:17
Alle voorbeelden die u noemt zijn buitenlands, en betreffen mannen die zeker genoeg van zichzelf waren om ook andere boeken te publiceren – op Pepys na. Overigens gaf ik ook aan dat er uitzonderingen op de regel mogelijk zijn, maar dat de tweede heer Fix me niet overtuigd als mystificatie.
En uw tweede punt: ik zie nu de noodzaak nog niet in mijn weblogs te gebruiken als persoonlijke etalage. Leerlingen en studenten lezen mogelijk mee, en gebruiken Google toch al teveel.
woordenaar op 16 februari 2007 @ 12:23:01
“De avonturen van Henry II Fix is een hilarisch boek. Het staat vol knettergekke onzin en diepontroerende kolder, schitterende anekdotes en bizarre theorieen. Het heeft bovendien het wonderlijkste notenapparaat dat ik ooit zag. Ik zou zeggen: koop dit boek. U zult er geen spijt van hebben.”
eamelje.net op 16 februari 2007 @ 13:06:40
Zie ook de eerste zin van mijn boeklog. Nee, ik zie heus wel in dat het boek diner opdient met verrassende gangen. Maar helaas bevatten die allemaal ingrediënten waar ik toevallig allergisch voor ben.
Prins van Denemarken op 12 februari 2007 @ 15:55:55
Ik oordeel niet over Jongstra’s boek, dat ik nog niet gelezen heb, en over de dagboeken van de gewone negentiende-eeuwse burgerman doe ik geen uitspraken, maar een zinnetje als
“Maar dan nog klopt het niet dat de tweede heer Fix zo’n groot naar binnen gericht ego vertoont. Negentiende-eeuwers schreven niet zo over zichzelf; zelfs niet in hun dagboeken.”
doet me toch de wenkbrauwen fronsen.
Het hangt er vanaf wat je bedoelt met een ‘naar binnen gericht ego’, maar de autobiografische geschriften van Thoreau, Leopardi, Byron, Goethe, Eichendorff kun je bezwaarlijk verstoken van narcisme noemen. En dat lijstje kostte me weinig moeite.
Nog vroeger heb je de journals van Stendhal, Basho, Chateaubriand, Pepys en vooral Boswell, ook niet meteen toonbeelden van zelfverzaking.
Zelfs de grootste monstruositeit van de intimistische literatuur, het dagboek van Amiel, is negentiende-eeuws.
Allemaal uitzonderingen?
“Zo ik iets weet, dan claim ik toch enige expertise in hoe negentiende-eeuwers dachten en redeneerden. Ik heb tijden in archieven doorgebracht om hun brieven en persoonlijke aantekeningen te lezen. Ik heb diep moeten nadenken over hoe zij van ons verschilden om daar geen fouten in te maken in de artikelen die ik schreef.”
Kijk, dat maakt me erg nieuwsgierig. Je hebt het op je weblog dikwijls over je ‘professionele lectuur’, artikelen die je ‘beroepsmatig’ schrijft en zo… Waar vind ik die ergens? Valt daar aan te komen?