Kael
In the arts, the critic is the only independent source of information. The rest is advertising.
Pauline Kael
Verscheidene Amerikaanse media besteden nu al aandacht aan de geboortedag van Pauline Kael [1919 – 2001], deze week negentig jaar geleden. Misschien daarmee wel herdenkend hoe jammer het is dat critici, op welk gebied ook, en dus de kranten waarin ze publiceren, zo veel minder te betekenen hebben dan vroeger.
De boeken met filmkritieken van Kael zijn nu nog goed leesbaar, mede door de soms prettig stekelige zinnetjes, en niet zelden zeer instructief. Blijft alleen staan dat haar top in de jaren zestig en begin jaren zeventig lag; toen ook Hollywood nog weleens films maakte die niet per se alleen voor veertienjarige jongetjes waren bedoeld.
Daarom zijn de opmerkingen die Pauline Kael maakte over de kunst van het recenseren misschien wel het interessantste wat zij me op dit moment nog heeft me te delen. Nu, nu het besef daagt dat boeklog weleens langer in mijn leven aanwezig kan zijn dan ik ooit heb gedacht; waardoor het misschien de moeite loont een paar tellen meer aandacht te besteden aan wat ik daar schrijf.
I’ll read a review and think the person is blind to what the narrative is doing, but he’ll describe certain details and I’ll think, Gee, I took that in and yet I didn’t fully register what it meant. In many ways the perceptions and the observations are more important than the judgments. We read critics for the perceptions, for what they tell us that we didn’t fully grasp when we saw the work. The judgments we can usually make for ourselves.
[x]#5950 fan zondag 14 juni 2009 @ 19:46:55
