Technologie die ik gekend heb
Ik weet precies hoeveel Walkmans ik heb gehad. Drie. Een goedkope, een luxe, en een sportmodel; dat het nog doet. Maar het staat me niet zo maar voor de geest hoeveel mobiele telefoons ik inmiddels heb versleten. Terwijl die ook in gebruik zijn, of waren, als Walkman en radio.
Het verschil tussen beide ervaringen? Leeftijd, ongetwijfeld. Geen muziek maakt meer indruk dan de muziek uit de late jeugd; als er zich eindelijk zoiets als smaak begint te ontwikkelen. En als de liefde voor bepaalde muziek tegelijk een groot sociaal kapitaal is, slechts uit te wisselen in een select gezelschap.
En: zelfs al heet mijn laatste telefoon van de firma Sony-Ericsson een Walkman, het ding kan nog zo veel meer. Ik gebruik zeker de helft van de mogelijke functies niet.
Maar ooit was er een tijd dat geen reis kon zonder stapels cassettes, en bundels batterijen daarbij. Waarbij nog al de moeite kwam om die cassettes met muziek te vullen. Wat een tijd nam dat niet.
De Walkman bestaat nu dertig jaar, en de BBC liet een 13-jarige iPod-tiener een week met zo’n apparaat op stap gaan. Zo iemand is weinig sentimenteel over wat ooit de stof van dromen was.
Dat stuk leidde tot een discussie op MetaFilter. Die zich enerzijds kenmerkte door een ongeloof dat een 13-jarige Brit geen ongeletterde Amerikaan is, maar tegelijk ook de poorten naar het collectieve sentiment nogal ruim open zette.
Ach ja. Peter Handke schreef een heel boek over de aanwezigheid van de Jukebox tijdens zijn jeugd. Zo heeft iedere generatie wat. Wij konden onze muziek tenminste al meenemen. Een volgende kan vast alles naar keuze zo uit de lucht plukken.
[x]#6015 fan woensdag 1 juli 2009 @ 11:40:49
