Zij en ik | ontwikkelen zich
| zij: | Heb jij me indertijd niet nog eens Alain de Botton aanbevolen? Als schrijver? Of me een boek van hem cadeau gedaan? |
| ik: | Dat kan. Dat weet ik niet meer. |
| zij: | Hij is éen van mijn lievelings. En ik dacht dat dit bij jou wegkwam. Daarom vond ik het raar dat jij hem nu niet meer zo mag. |
| ik: | Volgens mij staan er toch ook woorden als ‘goed geschreven’ in mijn boeklogje van gisteren. |
| zij: | Ik was daar toch wel wat van in de war. |
| ik: | Dat lijkt echt niet nodig. Als jij hem goed vindt, en ik een beetje op hem ben uitgekeken, zegt dat toch niets? |
| zij: | Ja. Wel. |
| ik: | Het is toch de normale gang der dingen? Het ene moment is een schrijver goed om weet ik wat voor reden, en de volgende keer is het om precies dezelfde reden dat zo’n schrijver wat tegenvalt. Omdat hij dan ineens voorspelbaar lijkt. Terwijl dit alleen maar betekent dat jij weer wat verder bent. Datzelfde gebeurt toch bijvoorbeeld ook met muziek? |
| zij: | Hoe? |
| ik: | Draai je nu nog dezelfde muziek als toen je nog studeerde, of weet ik veel wanneer ik Alain de Botton aan jou heb opgedrongen? |
| zij: | O, zo. |
| ik: | Koop je nog altijd blind de nieuwste CD van weet ik wie je toen maar goed vond? |
| zij: | Datzelfde kun je ook met mensen hebben, toch? Of zeg ik nu iets vreemds? |
| ik: | Vreemd niet. Maar het lijkt wel of je ineens dreigt met iets… |
| zij: | Vrienden raken uit het zicht, gewoon omdat het zo gaat, toch? Mensen groeien helemaal een andere kant uit, of ze blijven juist te veel hangen, wat dan wel leuk is om even herinneringen mee op te halen, maar verder helemaal niet. |
| ik: | Schrijvers zijn net mensen. |
| zij: | Wist je dat jij de enige bent die ik nog weleens spreek, uit die tijd? |
| ik: | Ja, maar nu durf ik niet meer te vragen waarom. |
[x]#7010 fan donderdag 28 januari 2010 @ 10:10:19
