Hitch-22 | pagina’s 330 t/m eind
Christopher Hitchens
Het blijft natuurlijk een dubieuze motivatie om een boek te gaan lezen. Hitchens is ten dode opgeschreven; en was in januari zelfs al bijna dood. En bij zijn verscheiden zou ik dan moeten schrijven — omdat ik altijd iets schrijf over auteurs die invloed op mijn lezen hadden — dat er tien jaar terug zo veel meer over hem te melden was geweest. Want toen las ik Hitchens nog onbevangen. Toen ook, had er iets lyrisch over zijn boeken kunnen volgen.
Het laatste kwart van de autobiografie illustreerde overigens vooral dat Hitchens een schrijver is van essays. Bij werken van een grotere adem is de som bij hem namelijk nooit groter dan de delen. Wellicht worden zijn monografieën gewoon te snel uitgegeven, omdat hij denkt, zoals meer journalisten doen, dat zijn eerste versies ook al heel aardig zijn.
En in dit boek had de tweede helft dan weer het nadeel dat Christopher Hitchens vooral meningen geeft, over zaken waarvan ik zijn mening al kende; of op zijn minst kon vermoeden. Irak. Israel. Het Midden-Oosten.
Nauwelijks ruimte is er voor alle inspanningen die hij ooit tegen enkele Amerikaanse politici verrichtte. Hitchens wijdde ooit een heel boek aan het vernietigen van Kissinger. En wat later was Clinton de gebeten hond.
Maar in zijn autobiografie is het alsof die opvattingen nooit bestaan hebben. Zoals hij toch al weinig over zijn boeken te melden heeft.
Enfin, boeklogje volgt in de loop van komende week.
[x]#8754 fan vrijdag 20 mei 2011 @ 08:00:00
