Dallas
week 47
Dat er ooit een succesvolle TV-serie heeft bestaan die Dallas heette, is me bekend. Ik heb er alleen nooit een aflevering van gezien. Mijn avonden werden indertijd gevuld met sport en andere zaken.
Maar het fenomeen Dallas heeft in de cultuur aardige analyses opgeleverd van Ethel Portnoy en fijne recensies van Clive James — dus helemaal nutteloos is het bestaan van de serie niet geweest, wat mij betreft.
Ook heb ik zelfs persoonlijke herinneringen aan de TV-reeks. En daaraan kleeft zelfs enige paniek. Want, er is een tijd geweest dat ik het leven zeer serieus nam, en meende dat ik ooit alles moest kunnen weten wat er te weten is. Daardoor was het zelfs noodzaak om een programma als Dallas te volgen. Anders miste ik iets fundamenteels. En dat was heel erg. En later vast ook niet meer goed te maken.
Enfin, met de leeftijd komt dan gelukkig een ietsje meer vermogen om onderscheid te maken tussen wat belangrijk is en wat triviaal.
En geschiedenis studeren helpt bij al dit misschien zelfs wat te veel. Wie na zo’n training de actualiteit bekijkt blijft allereerst de constanten daarin zien. Die krijgt een hekel aan het permanent overspannen drama dat de journalistiek van elke ontwikkeling maakt — in de hoop zo de aandacht te vangen.
Maar ooit ontbrak dat relativeringsvermogen dus. Ooit kon ook het missen van pulp-TV voelen als een gemis; zonder dat ik éen uitzending gezien had. Omdat iedereen het over die serie had; waarmee het programma dus automatisch belangrijk werd.
Een ander principieel misverstand uit die tijd was: de zekerheid meer van alles te zullen begrijpen als ik eenmaal groot zou zijn.
[x]#10520 fan zondag 25 november 2012 @ 12:54:05
