Ride of My Life
Te fietsen | week 12
Toevallig kwam ik online de documentaire Ride of My Life tegen. Waarin de Brit Robert Penn de wereld over reist om overal de beste onderdelen te halen voor zijn droomfiets — de fiets waar hij de rest van zijn leven op wil rijden.
Penn schreef overigens ook een boek, over dezelfde reis, dat heet It’s All About the Bike. Boeklog gaf er in 2011 aandacht aan.
En normaal is vier jaar te kort tijd om een boek te herlezen, of een documentaire opnieuw te zien. Alleen waren toevallig de afgelopen vier jaar voor mij gevuld met fietsen. En met gepruts aan fietsen; of hun onderdelen.
Tegenwoordig vlecht ik mijn wielen zelf. Indertijd had ik nog geen moment nagedacht over fietswielen — behalve dan hoe je een slag in de velg kunt verwijderen, of de lagers in een naaf kunt stellen.
En doordat mijn kennis zo vermeerderde, was Penn’s documentaire nauwelijks nog te bekijken. Want daarin liep de maker domweg zelf veel te vaak olijk in beeld. Terwijl het informatieve gehalte ook al tegenviel.
Maar vier jaar terug vermaakte zijn werk me nog wel.
Dus beleefde ik dat toen op precies het juiste moment.
Ik denk dat de afgelopen jaren me vooral geleerd hebben dat de droomfiets domweg niet bestaat. Wat daarmee meteen al het uitgangspunt van Penn’s queeste onderuit haalt. Er is geen fiets die voor alle omstandigheden deugt. Op het lichtgewicht racertje van Robert Penn kun je niet even snel boodschappen doen. In grote delen van de wereld is het zelfs link om zo’n fiets onbeheerd buiten te laten staan, als hij binnen even een kopje koffie drinkt.
Zwijg ik, na een heel natte winter, nog over de noodzaak van spatborden. Of verlichting.
Penn’s droom ging niet alleen over die fiets. Die behelsde ook het mooie weer om op zijn droomfiets te rijden. De rustige wegen daarbij. En de geestelijke ontspanning om van dit al te genieten.
Dus is het meer alsof hij zichzelf een mooie zwembroek uitzocht.
[x]#11756 fan donderdag 19 maart 2015 @ 09:25:54
