Mislukte generale ii
Te fietsen | week 33
De enige fout van mijn 218-kilometer rit was dat ik pal naar het oosten trok, om daar de verten te verkennen. Want, de wind kwam met 4 Beaufort uit het noorden. Door een route haaks op de windrichting te kiezen, leek me dat de wind me die dag het minst parten zou spelen.
En dit was ook zo.
Evenmin valt er te klagen over wat ik daar in het oosten trof. De streek rond Onstwedde en Vlagtwedde doet inderdaad on-Nederlands aan, door alle heuveltjes daar. Wat mijn fietsrit zelfs iets van een vakantiegevoel gaf; net als de enkele kilometer die ik over Duits grondgebied reed.
Goed, Bourtange had ik beter kunnen negeren. De vesting Bourtange is een toeristenval, waar veel te veel mensen waren samengetroept, om weer andere mensen te bekijken die zich voor de gelegenheid in 17e-eeuws lijkende kostuums hadden gehesen.
Bovendien maakte het geheel aan gebouwen toch al een kunstmatige, want veel te aangeharkte indruk. Zo nep-antiek als Esonstad was het weliswaar niet, toch kreeg ik er een zelfde gevoel bij.
Nee, wie vrijwel recht naar oosten rijdt, moet op een gegeven moment ook weer pal naar het westen terug, om thuis te komen.
Dus keek ik op die mooie zonnige zaterdag een kleine honderd kilometer lang recht tegen de langzaam ondergaande zon in. Waarop ik uit arren moede mijn regenpet moest dragen, om tenminste niet telkens totaal verblind te worden.
Gelukkig nog dat ik die pet altijd meesleep. Anders had ik grote stukken met éen hand boven mijn ogen moeten fietsen. Nu was er enkel wat meer zweet op mijn hoofd dan gewenst.
Maar dit was dus het enige verhaal, eigenlijk, van die lange zaterdag op de fiets. Van dat je in de planning nooit mag vergeten dat op kalme zomerdagen tijdens een rit naar het westen de zon je verblinden kan.
Bij een late start, dat is.
[ is vervolgd ]
[x]#11969 fan woensdag 12 augustus 2015 @ 10:14:14
