Gedicht van de dag | 0319
Schroef
Er is het vermoeden van
een droog stuk land, een solitaire plant.
Niemand die op hem wil lijken. Alleen
maar zand, zover het oog wil reiken.Er is het geloof in de eenzame fietser
die kromgebogen over zijn stuur tegen de wind
zichzelf een weg baant. Altijd berg op, door
rul zand. En toch stug verder rijden.Wie wacht me op aan het eind van
mijn tocht, is er een eind? Is er een top?
Wie brengt de verbinding tot stand?En wat als het antwoord luidt:
helemaal niemand? Wat dan?
Ja, dan.
F. Starik [1958 — 2018], in:
Vergeten wielervolger Baggelaar, Remco
[x]#13886 fan maandag 19 maart 2018 @ 00:00:56
