VOMIT / MAMIL
Te fietsen | week 30
In deze bizar droge en zonnige zomer rijd ik nogal wat vaker rond in fietskleding dan gewoonlijk. Om de simpele reden dat de stoffen waarvan die kleren gemaakt zijn, ontworpen werden om mijn zweet zo gauw als kan af te voeren. Van binnen naar buiten. Waarop dat vocht dan meteen kan verdampen.
Zou ik een uurtje rondrijden in een keurige katoenen short, dan verloopt dat verdampingsproces lang zo soepel niet. Ofwel, dan kan het lijken of ik in mijn broek heb gepist.
Fietskleding is strikt functioneel. Goede fietskleding kan ook tientallen keren worden gewassen zonder kwaliteitsverlies. En dat heeft allemaal een groot en aanwijsbaar nut.
Tegelijk zit mijn fietskleding nogal strak, en is die misschien weinig flatteus als ik niet aan het fietsen zou zijn. Omdat ik nu eenmaal geen magere tiener meer ben, maar een man van inmiddels middelbare leeftijd. Die er desondanks lol in heeft weten te houden om liefst elke dag even buiten te spelen.
Mijn leefregel in de praktijk is het om strakke fietskleding te dragen als het me puur om het fietsen gaat — zelfs als ik op zo’n rit een terrasje mee pik of een supermarkt bezoek voor nieuwe voorraad. Heeft dat fietsen enkel doel om ergens te komen, voor een afspraak bijvoorbeeld, dan trek ik wel aanzienlijk wijder vallende en normaler lijkende kleding aan; al kunnen delen daarvan best voor sporters gemaakt zijn.
En nu vraag ik me af waar dat automatisme vandaan komt. Is dat om de eigen schaamte over het lichaam in weinig verhullende kleding in het gezelschap van mensen waar ik vaker mee om zal moeten gaan?
Of speelt er toch ook maatschappelijke druk? Mannen van een zekere leeftijd in fietskleding worden gauw eens MAMIL’s genoemd — Middle-Aged Men in Lycra. Als het acronym VOMIT al niet wordt ingezet — Very Old Man in Tights.
Er zijn nogal wat mensen die niet fietsen, en toch hardop klagen over kledingkeuzes van de mensen die wel fietsen, omdat deze in hun ogen afstotelijk zou zijn.
[x]#14349 fan woensdag 25 juli 2018 @ 13:59:02
