[…] Eigenlijk zit Theroux onderweg meestal rustig in zijn coupé pijpje te roken en boekje te lezen, maar toch maakt hij die hele tocht genoeg mee om een prachtig vol boek te kunnen schrijven.
Dat vooral.
Het is zo goed geschreven. […]
[…] zijn interpretatie is éen van een permanente verbazing over die Britten, en hun vele diepe vooroordelen.
En dus ben ik blij. Mijn voorkeur gaat uit naar voor schrijvers die het vreemde kunnen laten zien in het alom bekende. […]
[….] anders dan bij Theroux overvalt me na het lezen van Bryson niet de lust om zelf de Noordzee over te steken voor een vakantie daar. Maar hij weet me dan weer te verzoenen met een verblijf thuis door voor mij de tegenvallers op te vangen die ook zo zeer bij reizen horen. […]
[…] Ik ben blij dat Patrick French’ boek me ertoe heeft aangezet deze biografie toch eens te herlezen. Mede omdat ik er al na éen hoofdstuk toe kwam toch ook de originele versie maar te kopen – Naipaul’s bitsheid klinkt beter in het Engels – en zo voor slechts éen dollar een exemplaar verkreeg met de handtekening van de auteur daarin. […]
Herlezen is het enig ware lezen. Al was het maar omdat vooraf dan al bekend is dat er iets goeds komt. Mijn herlezen komt alleen soms wel met een verplichting. Ik heb onstellend veel boeken in een Nederlandse vertaling gelezen. Beter was namelijk meestal niet voorhanden. Zo lang is het ook nog niet gewoon dat boeken goedkoop online te bestellen zijn. Maar bij literair of goedgeschreven Engelstalige boeken is het toch zo dat ik beter het origineel kan herlezen dan de vertaling.
Alleen, zelfs een man wiens wanden behangen zijn met boekenkasten aarzelt weleens bij de aanschaf van weer een boek. Waarom iets gekocht dat ik al bezit, zij het dan in vertaling, terwijl er zo veel miljoenen boeken zijn waar ik zelfs nog nooit kennis van genomen heb?
Nu ja, soms vergt die beslissing geen enkele overweging. Al van toen ik weer eens bladerde in De geschiedenis van een vriendschap was me duidelijk dat ik V.S. Naipaul toch echt in eigen woorden moest zien schelden, en niet in het Nederlands.
Moeilijker zijn dat soort overwegingen al bij boeken waarvan ik weet dat er wel éen of twee aardige stukken in staan, maar toch niet genoeg om heraanschaf te overwegen. Al hoop ik nu eindelijk eens te leren dat een Nederlandse vertaling ook weleens op een andere manier een grove bewerking is van een boek.
Van de reeks Privé-domein is me inmiddels wel bekend dat veel boeken eerder een bloemlezing bieden uit iemands werk dan het hele werk. Maar dat bijvoorbeeld ‘The Good War’ van Studs Terkel 50% meer gesprekken bevat dan de Nederlandse vertaling ‘De goede oorlog’ was een schok.
En nog erger maak ik op het moment mee. Ik lees It All Adds Up van Saul Bellow. Heel langzaam. Soms maar met essay per week, omdat het literaire fijnproeverij is. Blijkt de Nederlandse versie in mijn bezit ook maar een kleine selectie te hebben geboden uit dit boek, en niet het hele boek te zijn; een selectie bovendien van de stukken die me nu het minst interesseren.
Daardoor schrijnt het dit boek jaren genegeerd te hebben, omdat ik dacht het al te kennen, terwijl dit helemaal niet zo was.
Van of met de man zelf:
In memoriams:
Had he written some books that hadn’t worked? Certainly. What writer of his longevity hadn’t, on occasion, missed the mark? But better that, he suggested, than to hole up, a la Saul Bellow, and only deliver a piece of writing every five years. Think of the anxiety to deliver, the pressure to produce a masterwork. It was far more useful, he had decided, to be front and center in the culture, to be a working writer, to do the best he could and then move on.
Overig:
[…] Bij deze ene duidelijk te plaatsen gebeurtenis blijft het. Het hele boek is verder nogal verstoken van aanduidingen hoeveel tijd er verstrijkt. Enerzijds geeft die truc het boek een compacte en dynamische indruk; al die treinreizen door China hadden ook binnen een paar weken gemaakt kunnen zijn, bij wijze van spreken. Maar aan de andere kant vestigt dit handigheidje wel de nadruk op een ander aspect van dit boek. De schrijver laat nogal wat weg. […]
[…] Belangrijkste verschil tussen de twee boeken is dat Theroux indertijd heeft getracht The Great Railway Bazaar zo tijdloos als mogelijk te maken. In Ghost Train to the Eastern Star doet hij geen enkele moeite daartoe. Misschien in het besef dat wat in 1973 nog zo onaantastbaar leek, zoals het bestaan van de Sovjet-Unie, ondertussen allemaal verkruimeld is. Dus staat dit boek vol met opinies van passanten en medereizigers over de regering Bush, […]
Boeklog houdt zijn inmiddels traditionele december-stop, om op 1 januari 2010 om 00:00 uur verder te gaan met de zesde jaargang.
2009 was een wisselvallig jaar voor boeklog. De server werd in het voorjaar twee keer gehackt, en begon porno te hosten, plus de bezoekers advertenties voor te zetten. Google diskwalificeerde daarop de site, waardoor de bezoekersaantallen met >90% daalden. Herstel daarvan is nog altijd niet compleet opgetreden.
Vervolgens plaatste ik zelf enige maanden later een dropdown-menu met alle auteursnamen in de layout. Waarop de machtige Google opnieuw strafte, omdat te veel dezelfde woorden nu op alle pagina’s voorkwamen, en dit verdacht was.
Eind november was er opnieuw een hack, en toen ik de gevolgen daarvan hersteld had, heel pesterig slechts enkele uren later weer éen.
In november was er ook een nominatie, en vermelding in de shortlist van de categorie ‘Beste Literatuur Weblog’ bij de Dutch Bloggies.
Maar dat waren de bijzaken. Deze boeken maakten in 2009 de meeste indruk op mij, en ja daar was slechts éen enkele roman bij:
[muis over het kaft voor een groter beeld , of bekijk het standaardoverzicht]
[…] het raadsel blijft dat dit door de inhoud een verschrikkelijk boek zou moeten zijn, en het dat juist helemaal niet was. Misschien wel enkel doordat Theroux voortdurend in beweging is, en er zo lucht blijft. Misschien omdat Theroux telkens waarschuwingen negeert, zelf gaat kijken, en de ellende dan steeds net iets minder erg is dan hem was voorgespiegeld. Zodat die bijna meevalt. […]
[…]
A traveler has no power, no influence, no known identity. That’s why the traveller needs optimism and heart, because without optimism travel is misery. Generally, the traveller is anonymous, ignorant, easy to deceive, at the mercy of the people he or she travels along. […] But travelling, I whistled in the dark and assumed all would be well. [616]
[…]
[…] Zo las ik in een tussenzin over het einde van de kroonkolonie, dat Theroux tijdens het jaar van Riding the Iron Rooster ondertussen stiekem steeds in Hongkong kwam uitblazen — wat dat boek ineens heel anders maakt. […]
[…] Meest opvallende uitspraak uit The Pillars of Hercules vond ik Theroux’s opinie over Israël, en de omringende staten. Dat die landen eigenlijk belachelijk klein zijn, maar zo met de ellebogen werken tegen elkaar, dat ze alleen daardoor al aanzienlijk groter lijken. […]
[…] Het grootste verschil tussen beide auteurs is waarschijnlijk dat Theroux weliswaar de moeilijkheden niet ontloopt, maar toch ook niet per se opzoekt. Terwijl Van Houcke de ouderwets journalistieke neiging niet kan onderdrukken naar de brand toe te lopen, om daar zelf te kijken. Zo is hij aan de Iraakse grens, als dat land wordt binnengevallen door het Turkse leger. […]
De schrijver Paul Theroux publiceerde van de week een artikel waarin hij uitlegde geen autobiografie te zullen schrijven. Ook al is hij inmiddels bijna zeventig, en zou dit het ideale moment zijn voor memoires.
Hij bleef steken in de eerste vijfhonderd woorden.
In het artikel keerde hij zich daarop nogal tegen de gebreken van het genre van de autobiografie.
Nu heeft Theroux een aantal zeer autobiografische boeken geschreven. Al heten die doorgaans reisboeken, omdat hij daarin door de wereld trekt. In al deze werken is hij het belangrijkste personage; omdat de lezer alles door zijn ogen te zien krijgt. En hij is vaak knorrig, onderweg.
Verder is er nog een boek dat enkel gaat over zijn relatie met V.S. Naipaul; die erg belangrijk voor hem was, toen Theroux begon met schrijven.
En dan is er nog de roman, uit 1989, met de titel My Secret History. Die weliswaar opent met de waarschuwing geen autobiografie te zijn, maar tegelijk wel de levensloop volgt van een Paul Theroux-achtig personage. Die leefde en werkte waar Theroux dit ook had gedaan. En hij had zelfs een mentor, die opvallend veel weg had van V.S. Naipaul.
Had een autobiografie, kortom, nog iets toegevoegd aan wat ik over Paul Theroux wil weten?
Het was in elk geval nooit een boek geweest dat ik meteen na publicatie gekocht zou hebben. Hoe graag ik Theroux ook lees. En al helemaal niet als hij voor de verandering wel had geschreven over zijn mislukte huwelijken; en dat boek allerlei buiten-literaire roddel had opgeleverd, waarvoor de media altijd plaats inruimen; maar die verder totaal oninteressant zijn. Behalve dat de betrokkenen geraakt worden.
Toch leveren zijn overwegingen wel een interessante vraag op? Bestaan er goede autobiografieën, en, zo ja, waarom zijn deze dan goed?
It is perhaps melodramatic to say Americans are living in an age of fear. Because no one can stand much strength-sapping tension for very long, we have become exhausted, dispirited and small-minded, living through a period of inexpressible self-induced dullness, with a subtext of fear and uncertainty that is reflected in all phases of life. Popular culture — books, films, music – has never seemed more philistine and trivial and escapist.
Paul Theroux, ‘9/11 ten years on’
[…] Speelt ook mee dat hij er direct als buitenstaander wordt gezien als hij zijn mond open doet, als noorderling; voor wie de Amerikaanse Burgeroorlog [1861–1865] niet per se iets bijzonders betekent, anders dan voor zo velen nog altijd daar; die de vernedering van het verlies nog altijd niet te lijken hebben verwerkt; en voor wie welk commentaar ook van een Yank al gauw aanmatigend klinkt. […]
Bliuw op ’e hichte fan eamelje.net, troch in abonnemint op ’e RSS feeds.
© 2001–2019 eamelje.net. Alle rjochten foarbehâlden. Lês fral ek boeklog
Design primarily based on work by 
