Iemand schrijft een boek over zichzelf…
over de autobiografie
De schrijver Paul Theroux publiceerde van de week een artikel waarin hij uitlegde geen autobiografie te zullen schrijven. Ook al is hij inmiddels bijna zeventig, en zou dit het ideale moment zijn voor memoires.
Hij bleef steken in de eerste vijfhonderd woorden.
In het artikel keerde hij zich daarop nogal tegen de gebreken van het genre van de autobiografie.
Nu heeft Theroux een aantal zeer autobiografische boeken geschreven. Al heten die doorgaans reisboeken, omdat hij daarin door de wereld trekt. In al deze werken is hij het belangrijkste personage; omdat de lezer alles door zijn ogen te zien krijgt. En hij is vaak knorrig, onderweg.
Verder is er nog een boek dat enkel gaat over zijn relatie met V.S. Naipaul; die erg belangrijk voor hem was, toen Theroux begon met schrijven.
En dan is er nog de roman, uit 1989, met de titel My Secret History. Die weliswaar opent met de waarschuwing geen autobiografie te zijn, maar tegelijk wel de levensloop volgt van een Paul Theroux-achtig personage. Die leefde en werkte waar Theroux dit ook had gedaan. En hij had zelfs een mentor, die opvallend veel weg had van V.S. Naipaul.
Had een autobiografie, kortom, nog iets toegevoegd aan wat ik over Paul Theroux wil weten?
Het was in elk geval nooit een boek geweest dat ik meteen na publicatie gekocht zou hebben. Hoe graag ik Theroux ook lees. En al helemaal niet als hij voor de verandering wel had geschreven over zijn mislukte huwelijken; en dat boek allerlei buiten-literaire roddel had opgeleverd, waarvoor de media altijd plaats inruimen; maar die verder totaal oninteressant zijn. Behalve dat de betrokkenen geraakt worden.
Toch leveren zijn overwegingen wel een interessante vraag op? Bestaan er goede autobiografieën, en, zo ja, waarom zijn deze dan goed?
[x]#8172 fan zondag 16 januari 2011 @ 07:00:00
