it is dochs oars, sûnt 2001

Sa’n dei dy’t samar foarby wie

Nei alle gepiel mei stylesheets en oar raar guod, de gedachte dat ik troch alle gedoch folslein gjin nocht mear haw en skriuw hjir noch wat aardichs. Miskien omdat skriuwe ynienen oanfielt as it ûmgekearde fan dwaan.

Zondag

Zo’n dag waarop je je plots met schrik herinnert dat er nog schone was uit de machine moet worden gehaald. Een hele trommel bontgoed. Waarop blijkt dat je een halve dag eerder vergat de wasmachine aan te zetten.

Zondag

Zo’n dag waarop je gewoon een paar uur aan de verbetering van je website wilt werken, om dan mee te maken dat de server waarop alles staat domweg niet meer meewerkt.
De tijd die het kost als er een keer iets misgaat met zo’n site.
Maar goed, alles lijkt ondertussen weer in orde te zijn. Behalve dan dat het tijdstip waarop ik het berichtje over zwaartekracht postte toch echt niet meer dan een half uurtje geleden was.

Zo’n dag

Als domheid pijn was, zouden heel wat mensen altijd schreeuwen.

Als domheid geld waard was, zou armoede niet meer bestaan.
Als domheid een hoger soortelijk gewicht had, was mager niet langer de mode.
Als domheid vocht aantrok, waren er geen zeeën meer.
Als domheid gips was, leefde er nog maar een enkeling in de beeldentuin.
Als domheid groente was, heel de wereld een akker
Als domheid zou verdierlijken, ach.

Als ik al had gedaan wat ik me had voorgenomen te doen, had ik nu meer geweten.

Als geheugenverlies niet loonde, waren er nu geen politici meer geweest.

Zo’n dag

Zo’n dag waarop de krantenjongen Het Reformatorisch Dagblad bij je bezorgt, in plaats van Het Parool.

Tja

Zo’n dag waarop je het nieuwe pak koffie over het doseerlepeltje in de voorraadbus uitstort.

Tja

Zo’n zondag waarop je na het lezen van de nieuwe aflevering van News of the weird het hele Internet uit hebt.

Zo’n dag

Zo’n dag die begint met een piepende computer. Het ding boot wel, maar loopt dan eenmaal in Windows onverklaarbaar vast. Alleen de piep blijft maar doordreinzen. Zelfs in de bios kijken lukt niet, ook dan gaat alles al gauw op tilt.

Dan lukt het me toch even om te zien dat de temperatuur van de processor meer dan 120 graden Celsius is. Dat lijkt me wat overdreven.

Merkwaardig genoeg stelt deze constatering me dan toch ook wel weer gerust. Er lijkt een directe oorzaak te zijn voor alle problemen. Ook al weet ik nu dan niet of de processor al overleden is aan de hitteslag, of na afkoeling weer gewoon zal werken.

En, hoewel ik meerdere computers heb, en het hopelijk maar tijdelijk uitvallen van mijn favoriet geen directe gevolgen heeft, ben ik er toch door onthand. Mijn andere PC’s zijn van die werkstations.

Zo’n dag ii

Het heeft iets wreeds afstandelijks. Naar de bios van mijn computer kijken terwijl die aangeeft hoe de microprocessor binnen een kwart minuut oververhit raakt. De cijfertjes die neutraal op het scherm de temperatuur aangeven stijgen snel, met drie vier graden Celsius per seconde. Verder gebeurt er niets. Tot de boel helemaal vastloopt.

When the junction temperature reaches 135 °C, the Pentium III processor will stop executing all instructions. This is signaled to the system with the THERMTRIP# (Thermal trip) signal. The processor will remain stopped until RESET# goes active via Restart or Reset-Switch.

The goal of every thermal design must be to dissipate TDPmax and avoid reaching T_junction with a safe margin.

Heb ik natuurlijk weer een speciaal moederbord, waarvoor een nieuwe processorkoeling besteld moet worden. Kan even duren, mijnheer.

Wat mis ik daardoor echt? De extra grafische mogelijkheden van die machine vooral. De mogelijkheid om TV-programma’s op te slaan, en voor onderweg op schijf te branden.

Enkele gigabytes aan MP3s.

Photoshop acties.

Maar waarschijnlijk vooral om te kunnen doen wat zo mijn gewoonte was.

Zo’n dag iii

contactvlak van een processorkoeler na bijna drie jaar trouwe dienst

Goed, dan is er na veel getelefoneer een nieuwe koeler voor mijn processor, maar daarmee is het probleem nog niet opgelost.

Eerst moet er nog een ijzerzaag aan te pas komen om een vervelend nokje weg te halen dat montage in de weg staat. Een ijzerzaag ja. Daarna moet de koeler vastgeklemd worden, maar het metaal van de klemmetjes is zo dun dat het me pijnlijk diep in mijn huid snijdt bij het noodzakelijk harde duwen. De beste oplossing daarvoor is om de vingers van een rubber huishandschoen af te knippen, en daarvan twee over mijn wijsvinger aan te trekken. Maar dan nog duurt het even voor de koeler ook echt vastgeklemd is.

Ondertussen zit alles onder de witte koelpasta, die het contact tussen processor en koeling moet optimaliseren. Dat spul lijkt me aardig giftig, al staat er geen waarschuwing op de verpakking.

Alles alleen maar om weer normaal mijn gang te kunnen gaan.

Enfin, nu nog even vijfhonderd mailtjes ophalen.

Zo’n dag iv

Misschien, zo bedacht ik me gisteren, is dat wel de beste beschrijving voor het leven: steeds weer al die moeite doen voor alles normaal is.

Zo’n dag v

En ook, terwijl ik met mijn rechterhand zo krachtig als maar kon die rotterige klemmetjes van de processorkoeler op hun plaats probeerde te wurmen, hield mijn lichaam me op hetzelfde moment tegen. Tenslotte was ik met fragiele elektronica bezig, rechtstreeks op het moederbord van mijn computer prutsend. Beter om dat allemaal niet met brute kracht kapot te maken.

Als gevolg daarvan spande mijn lijf zich zo in, dat de knopen waaraan mijn bretels achter vastzaten aan mijn broek spontaan losscheurden. Ondanks dat ze met ekstra sterk garen waren aangenaaid.

Dat is pas ingehouden woede.

Zo’n dag

Zo’n dag die begint met een kleine honderdvijftig e-mails met commentaren die op goedkeuring wachten, en daarom alleen maar van een commentspammer kunnen zijn.

Internet, peuterpret.

Zo’n dag

Zo’n dag waarop je thuiskomt met een tas vol boodschappen die zichzelf alvast uit het pak hebben geholpen. Alles gemarineerd in de yoghurt met vruchtjes is.

Zo’n dag

Zo’n waarop de rijst aanbrandt. En de rijstpan nog zo heet blijkt te zijn dat die vastsmelt aan de vuilniszak als ik de ergste rotzooi weg wil gooien.

Zo’n dag

Zo’n dag waarop je, opgelucht het teiltje met afwaswater leeggooiend, ook alle schone servies natspat.

Freude, Schöner Götterfunken

Zo’n dag waarop al het nuttige dat ik gedaan heb beperkt bleef tot het ontdooien van het vriesvak van mijn koelkast.

En dat hoefde ik nog niet eens zelf te doen.

Zo’n dag

Zo’n dag waarop je telefoon per se wil dat je op Turks overgaat als bedieningstaal. En je het ding niet even aan en uit kunt zitten om die storing te verhelpen, omdat je vergeten bent welke pin-code ook alweer bij dit toestel hoort.

Modern ongemak.

Zo’n dag | 2

Zo’n dag waarop het rustieke fietspad naar de buurtsuper veranderd was in ‘sniper alley’, omdat de eikels aan de bomen er door de wind horizontaal afgeschoten werden, in plaats van zachtjes gewoon omlaag te vallen.

Zo’n dag

Zo’n dag die begon met enige duizenden e-mailtjes in mijn mailbox. Ergens had iemand een domeinadres van mij gebruikt om spam te versturen, en als dank ontving ik alle mails die door de ontvanger geweigerd waren.

Catch all maar uit, daarom.

Zo’n dag

Zo’n dag waarop het gat in je binnenzak eindelijk ver genoeg is uitgescheurd om je portemonnee diep in de voering te laten verdwijnen.

Het domme gefriemel bij het afrekenen later. Die emotie, na de schrik eerst, en dan het slome besef.

Der Wind weht stark | 2

Zo’n dag dat de harde wind buiten het alleen koud tocht in de kamer met de thermostaat, waardoor de cv de rest van het huis subtropisch warm stookt.

Zo’n dag

Zo’n dag waarop Osama Bin Laden je mailt dat je een hypotheek kunt krijgen van $ 341,000. En nogmaals, maar dan voor $ 328,000. Danwel $ 378,000, weer wat later.

Ach ja, 22 januari.

Adem in, adem uit

Zo’n dag waarop je ontdekt dat als je eerst de gemorste waspoeder opzuigt, de rest van het huis daarnaar ruiken gaat tijdens het stofzuigen.

Zo’n dag

Zo’n dag waarop het nuttigste dat je tot stand bracht het ontdooien van het vriesvak van de koelkast was.

Zo’n dag

Zo’n ochtend waarop ineens alles op is. En je uit armoe dan maar hoogbejaarde oploskoffie drinkt, om toch je caffeïnefix te krijgen. Met stukjes versteende basterdsuiker erin, om het zuur te verzoeten.

Zo’n dag

Zo’n dag waarop je twee volle lepels koffie in je mok uitstrooit, in plaats van suiker. En er was al gezet. Dit werd de tweede ronde.

Zo’n dag

Waarom lijkt twintig over twee zo’n stuk vroeger op de dag te zijn dan tien voor half drie?

Zo’n dag

Dit schiet niet op, dacht hij, om kwart voor twee ’s nachts.

Overwegingen | 0529

Zo’n dag waarop ik meters aan schrijfwerk moet afleveren, en de plantsoenendienst juist flink wat takken wil snoeien;
Al merkte ik dit pas door mijn hoofdpijn, na uren verhevigde concentratie;

Een zoekopdrachtje op Google vreet evenveel energie als het kost om een spaarlamp een uur te laten branden;
Helemaal eerlijk vind ik die vergelijking niet. Hoeveel energie kostte het in de tijd vóor Google, bijvoorbeeld, om iets simpels uit te zoeken in een universiteitsbibliotheek? Zoals het nakijken wie ergens de uitgever van was?

Eerder heb ik uitgebreid lof gegeven aan de smalle plakstrookjes van de firma Hema, om de interessante passages in een boek te markeren;
Want, lezen is bij mij lezen, en dat proces moet niet onderbroken worden om eens een aantekening op te schrijven;
Dat kan beter achteraf;
Maar nu blijkt dat ik daarmee zwaar in overtreding ben. Althans, naar de mening van Amerikaanse universiteitsbibliotheken;
Dit minieme strookje plak zou het papier ingrijpend aantasten;

Ik beraad me nog wat te doen;

Als ik bijgelovig zou zijn, was er nu éen boek dat de schikgodinnen me voor immer zullen beletten te lezen;
Tobias Wolff’s verhalenbundel The Night in Question heb ik nu voor de vierde keer besteld, en uiteindelijk niet geleverd gekregen;
Maak daar nu maar vijf keer besteld van;

Zo’n dag

Zo’n dag waarop je, na allerlei verplichtingen, ’s avonds in de supermarkt staat te kijken wat je ’s ochtends vroeg ook weer op het boodschappenlijstje had geschreven. En je dan leest die ochtend bedacht te hebben vandaag maar eens ‘warm eten’ te moeten gaan inkopen;

Overwegingen | 0119

Zo’n dag waarop je natregent uit wolken die niet eens bestaan, volgens Niederschlagsradar.de, of Buienradar.nl;

19 januari, de meest deprimerende dag van het jaar 2009;
Fijn wel dat de maandag met het blauwtje altijd zo vroeg valt. Hebben we dat maar weer gehad;

Prachtige paradox trouwens: doordat de lucht steeds schoner wordt, warmt de aarde in Europa extra op;
Het ene milieuprobleem ontaardt na aanpak in het andere; en nooit zullen de milieufanaten daar de grap van kunnen inzien;

De krant was al eens dood. In de VS tenminste;

Nooit geweten dat Dali’s smeltende horloges zo klein waren;
Nu ja, had ik maar het ene vak kunstgeschiedenis moeten afmaken, dat niets anders was dan titels van kunstwerken uit het hoofd leren, met de kunstenaar, afmetingen, en plaats van tentoonstelling daarbij;
Maar dit leek me nu echt nutteloos feitenfetishisme;

Ondertussen, in de echte wereld, blijft Willem Middelkoop volhouden dat het allemaal nog veel erger wordt, met de financiële crisis;
Paul Krugman geeft hem daarin gelijk. Er worden nu kunstmatig banken in stand gehouden, die eigenlijk failliet zijn;
2009, het jaar waarin ‘zombie’ veelvuldig als voorvoegsel gebruikt gaat worden;

Zo’n dag

Zo’n dag die begint met het besef dat sinaasappelsap in een glas er walgelijk oranje uitziet.

Zo’n dag

Zo’n dag waarop je je afvraagt wat het nut is van al die dagelijkse mail van de boekhandels.

Wat heb je aan een leverancier die je allereerst kooptips geeft over het onderwerp ‘hoe word ik bikiniklaar‘?

Zo’n dag

Zo’n dag waarop je niet op het woord ‘zomertijd’ kunt komen. En je alternatief, om dan maar ‘de oude tijdrekening’ te zeggen, je eenzaam en onbegrepen achterlaat.

Zo’n dag

Zo’n weblog bijhouden, is dat nu nog veel werk, vroegen ze.

Nee, als de boel eenmaal geïnstalleerd is niet. Nu ja, voor boeklog moet ik al die boeken wel eerst nog helemaal zelf lezen. Maar dat deed ik zonder boeklog ook al.

Alleen veranderen de makers van de software waarop mijn weblogs draaien weleens wat specificaties. Zonder dat zulke wijzigingen ergens aangetekend worden. En dat kan dan soms wel enorme tijdschade opleveren.

Alles dat goed moet, kost tijd. Dat wel weer.

Zo hield ik me vandaag bezig met het probleem dat de naam ‘Maarten ’t Hart’ op het moment door de database anders wordt opgeslagen dan de naam ‘Maarten ’t Hart’. En nee, ik zie ook geen verschil.

Erger nog was dat als ik niet zelf Maarten ’t Hart schreef, maar het systeem automatisch de naam Maarten ’t Hart liet voorstellen, die dan nog altijd verkeerd in de database kwam te staan. En dat die naam goed in de database komt, is dan weer van belang voor de auteursindex.

Enfin.

Zo’n dag

Zo’n dag waarop je de SMTP-server van het Gmail-account voor erbij moet gebruiken, om überhaupt post te kunnen versturen — omdat je host niet alleen jouw websites niet meer toont, maar door een algehele storing geen enkele dienst meer levert.

En nee, sinds de Nederlandse overheid verplicht heeft dat mijn providers vastleggen naar wie ik mail, gebruik ik hun SMTP-servers in geen geval meer.

Zo’n dag

Zo’n dag waarop de almanak toont dat er maar zeven uur en zevenendertig minuten zit, tussen zonsopgang en zonsondergang. En dit amper genoeg tijd lijkt om koffie te zetten en de krant te lezen.

Zo’n dag

Een kleine dertig centimeter vannacht, zo schat ik. En gansch het openbare leven ligt ook meteen stil, gesmoord in een plaatselijke deken van sneeuw.

De politie roept eenieder op om thuis te blijven.

Zo’n dag | 2

Ik moest eigenlijk naar de Randstad vandaag. Alleen was er winterweer voorspeld, en dan kun je in Nederland maar beter geen reizen ondernemen. Dus moet ik nu pas ergens in het komende decennium naar de Randstad toe.

En zo’n onverwachte dag thuis maakt onrustig. Helemaal nu mijn huis zich in het centrum lijkt te bevinden van natuurgeweld dat onze samenleving nauwelijks kan overwinnen. Vallen er zachtjes vier vijf vlokken sneeuw, loopt werkelijk alles helemaal vast. Wordt het vuilnis niet opgehaald, de post niet bezorgd, zijn de scholen dicht, wordt de snelweg afgesloten, of anders wel de op- en afritten daar naar toe. Roept de politie op om liever niet mobiel te bellen, omdat de netwerken overbelast raken.

Is ook mijn internetverbinding aanzienlijk trager dan normaal; omdat iedereen thuis zit.

Verder heerst er een doodse stilte, omdat de sneeuw alles dempt, en er geen auto meer door de straat kan sinds er een taxibus vol debiele kinderen strandde vanochtend vroeg, door de aangekoekte slurry in de wielkasten — wat toen nog even wat leven gaf.

Ik ben nog niet aan kerstsfeer toe; dat zal het zijn.

Zo’n dag

Eén voordeel van al dat reflecterende wit buiten: als de zon schijnt, is elke gedachte vreemd aan de treurigheid van de donkere dagen voor kerstmis.

Zo’n dag

Ik liep daarstraks bij -10° Celsius, en oostenwind, knerpend door de sneeuw naar het winkelcentrum in de buurt, en weer terug. Waarna mijn lichaam me vertelde dat er daarbij een behoorlijke inspanning was geleverd.

Waarschijnlijker is dat mijn conditie beter kan.

Ondertussen toch ook de constatering: sneeuwruimen maakt de stoep alleen maar gevaarlijker, door wat er na het ruimen allemaal gebeurt. En ook, hoe mooi werkt dat lijf toch, met die balans onmiddellijk om het wegglijden van een voet meteen te compenseren.

Goed, dan zal ik nog meer met mijn kont naar achteren hebben gelopen dan normaal.

Zo’n dag

Ondertussen is het nog gevaarlijker geworden om naar buiten te stappen, zonder helm op.

En de overburen dachten nog wel leuke kerstverlichting te hebben, met rijen lampjes die als pegels van de dakgoot omlaag hangen.

Zo’n dag

Zwaar aan dit winterweer is vooral dat ik maar éen paar waterdichte schoenen blijk te hebben. Mijn [van den] bergschoenen. Van ruim éen kilo het stuk.

Zo’n dag

Kerstavond is een slecht getimed moment om een fel bloedende papiersnede in een pink op te lopen. Er blijken geen pleisters meer in huis te zijn.

Maar een nog slechter moment voor een al half vergeten vingerwond om weer open te springen, is bij het uitruimen van de wasmachine, de volgende ochtend…

Zo’n dag

Met vreugde de PHP-functie strip_tags ontdekt. Vanwege de ingebouwde parameter om sommige tags wel toe te staan.

Maar leg zoiets maar eens uit, aan een ander.

Zo’n dag

Het meest ingrijpende dat deze week plaatsvindt, is dat het vuilnis voortaan op een andere dag wordt opgehaald dan de gewoonte was zo lang als ik hier woonde.

Zo’n dag

Het is ’s winters de warmste ruimte van het huis, en ’s zomers de koelste. De makkelijkst schoon te houden kamer, en die met de beste akoestiek. En in plaats er te gaan wonen, breng ik toch elke dag maar een paar minuten door in de badkamer.

Zo’n dag

Alles had ik deze winter al meegemaakt. Behalve een kuchende ekster in de dakgoot. Ik neem tenminste maar aan dat het beest telkens kuchte, want het leek niet op het normale geluid dat eksters maken.

Zo’n dag

Het is de koudste dag van het jaar. Zelfs op het warmste moment wordt het vandaag hier hoogstens -5° C. Op advies van het waterbedrijf heb ik de watermeter eerder deze winter van extra isolatie voorzien, omdat die direct achter de voordeur onder de vloer is geïnstalleerd.

Waarom stuurt het waterbedrijf dan juist vandaag iemand langs om de meter af te lezen voor de jaaropgave? Wat is dat voor blinde tijd- en energieverspillende bureaucratie?

Zo’n dag

Zulke zuivere rietsuiker, dat ik die eerst nog kappen moet voor er iets van te gebruiken is.

Zo’n dag

Nu al een hekel aan zeurende geluid van de Vuvuzela. En dan is het WK voetbal nog weken weg.

Nutteloze gedachte van de dag

Zo’n verkiezingscampagne met alle media-overdaad eerst, en dan nu zo’n WK Voetbal maken prettig veel tijd vrij om te lezen. Andere media doen toch geen moeite.

Zo’n dag

Zo’n dag waarop je snelfiltermaling in de koffiemolen schept, te zeer ontwend aan koffie die al gemalen is.

Zo’n dag

Zo’n dag waarop je je afvraagt wat het de moeite waard zou maken hier iets neer te zetten. Geen weekdag met minder bezoekers dan de zaterdag. Dus zaterdag de eerste kerstdag zal helemaal een dag worden van hardop praten in de leegte.

Zo’n dag

Zo’n dag waarop je ontdekt dat er al een week geen automatische backups binnenkomen van je weblogs, op het daarvoor speciaal aangemaakte GMail-adres. Waarop je ook ontdekt dat deze storing kan samenhangen met het bijwerken van WordPress naar versie 3.0.5., op 7 februari. Waarop je de internetten binnenstebuiten keert om te zien of anderen hetzelfde probleem hebben. En speurt of er andere en betere oplossingen bestaan om automatisch backups te maken. Om die dan te testen.

Om vervolgens te zien dat alle automatisch backups van de afgelopen week wel gewoon ontvangen waren. Maar dat GMail ze in een spambak had gegooid.
 

Notitie aan zelf: altijd eerst in de spambakken kijken.