Religie ~ John D. Caputo
Een filosofieboek dat afsluit met een gebed, dat moet wel over een intens geloof gaan, en door een religieus auteur geschreven zijn. Caputo is dan ook hoogleraar aan een Katholieke universiteit, en publiceerde verder over Heidegger, Derrida, en Thomas van Aquino.
Nu vind ik vooral Heidegger en Derrida te vermijden denkers. Maar Caputo plaatst hun werk in een traditie, en wijst de religieuze tendensen in beider oeuvres aan. Dat is misschien het enige nut dat dit boek voor mij had. Want, religie onttrekt zich aan alle bewijslast; wat dan ook weer veel verklaart over Heidegger en Derrida.
Voor de rest was dit een nogal vreselijk boek, dat me werkelijk op geen enkele manier iets verduidelijkt heeft wat geloof is, of waarom zo veel mensen niet zonder religie kunnen.
De auteur heeft daar geen enkel probleem mee. Hij ziet het zelfs ruim. Religie is, voor Caputo, de liefde tot God. Wie God is, daarover legt hij dan weer niets uit. Wel beschrijft hij zijn of haar habitat. God woont en werkt in het onmogelijke; daar waar:
de dingen niet voor onze wil of kennis buigen.
Om deze positiebepaling later nog eens te verduidelijken met de toespitsing:
De ervaring van het onmogelijke is het wezenskenmerk van religie; […] [121]
En kijk, daarmee is iedereen ineens religieus geworden. Hopla. Waarschijnlijk ook ik. En dat ontlast de schrijver meteen van de verplichting ook maar een moment precies te hoeven zijn.
RSS feeds