Close Encounters of the Furred Kind ~ Tom Cox
Heb ik al eens een boek vorm zien krijgen online, dat vervolgens, eenmaal op papier uitgebracht nog veel meer indruk maken zou?
Helemaal retorisch is deze vraag niet. Want er verschijnen teksten en illustraties genoeg online die perfect in een papieren uitgave passen.
En er zijn nu eenmaal nog altijd mensen voor wie een digitale publicatie niet echt is. Die een hogere waarde toekennen aan iets dat ergens ver weg voor een fractie van een cent op papier is geprint.
Kaftje erom, de naam van een uitgever erbij, en de waardering voor het gebodene stijgt automatisch. Waarschijnlijk mede omdat daarmee de verwachtingen hoger liggen.
Tom Cox, evenwel, is een auteur die voor de sociale media op internet geboren lijkt. Helpt het ook mee dat hij vooral over zijn katten schrijft. Al blijken het weer vooral de foto’s te zijn, met hun onderschriften die het hem doen, voor mij.
Ik bleek bij het lezen van Close Encounters of the Furred Kind alleen eerst wel moeite te hebben om te begrijpen over welke kat hij het precies had. Had ik toch honderden foto’s van die vier beesten gezien. Genoeg in elk geval om hun eigenschappen zo goed te kennen dat ze me volkomen vertrouwd hadden horen te zien.
Om duistere redenen had ik blijkbaar dus nooit de juiste namen gekoppeld aan hun verschijningen. Het moment van kijken en de afleiding die dit bracht, telde vast meer dan de inhoud.
Close Encounters of the Furred Kind is alweer het vierde boek van Cox over zijn katten. En veel gebeurt er ditmaal niet met hen, tussen de kaften. De familie Cox verhuisde met de hele menagerie van Norfolk naar Devon, aan de andere kant van Engeland. Daar wachtte hen een oud en tochtig huis. Daar struinde bovendien een vreemd kattenbeest rond in de tuin.
Niet alle verhalen uit het boek bleek ik al te kennen, hoe actief Tom Cox zich mag weren online.
En staan blijft ook dat ik de vader van Tom Cox in al diens ongeremdheid éen van de meest fascinerende personages vind uit alle fictie en non-fictie mij bekend. De man praat steevast in hoofdletters, gezegend als hij is met luide stem. Wat hij zegt in al zijn onbesuisdheid is daarmee door niemand te negeren.
Vergeleken met hem zijn al die kattenverhaaltjes frivole franje — tot er eens eentje bijna dood gaat, en het plots wel ergens om gaat.
Maar misschien ligt het simpeler nog, en is mijn relatieve onverschilligheid over dit boek simpelweg te verklaren door het teveel. Een kattenfoto met leutig onderschrift op zijn tijd is zeer gewenst. Een wat langer weblogverhaal vormt evenmin een probleem. Met zo’n heel boek wordt de dagelijkse dosis grappige kat wel erg groot ineens.
RSS feeds