Explore Everything ~ Bradley L. Garrett
Dit boek heeft een raamvertelling waarvan de uitkomst niet in de tekst aan bod komt, helaas. Garrett werd na te zijn geland op Heathrow door de politie uit het vliegtuig gehaald, en in de cel gezet, zoals in de introductie staat. Ondertussen werd de deur van zijn appartement ingeramd, en is alles wat informatie zou kunnen dragen daarbij in beslag genomen.
De autoriteiten wilden meer weten over wat hij en zijn vrienden zoal hebben uitgevreten in Londen, in hun queeste om de stad zo goed als mogelijk te leren kennen; en daartoe deuren te openen die voor iedereen op slot zijn. Bradley L. Garrett was namelijk de enige die openlijk onder eigen naam online over deze activiteiten schreef. Hij ziet zichzelf dan ook als wetenschapper. Een antropoloog die participerend veldwerk aan het doen was onder een niet heel vaste groep ‘hackers’, die bezig was de geheimen van de stad bloot te leggen.
En de arrestatie leidde tot een rechtszaak. Zelfs die informatie ontbreekt in het boek.
Dus zitten er verschillende kanten aan dit boek, Explore Everything, dat voornamelijk gaat over zijn nachtelijke speurtochten door het Londen in de jaren van vlak na de financiële crisis van 2008.
Enerzijds is er die spanning van het insluipen, of zelfs inbreken, op plaatsen verboden voor ‘onbevoegden’. Daarbij speelt onder meer mee dat er onder de autoriteiten nogal wat angst heerst voor terroristische aanslagen; waardoor de bewaking nogal scherp kan zijn; en de reactie na ontdekking overdreven fel.
En de foto’s die al deze hackpogingen brachten, van tochten door de onderhoudstunnels naast de grote riolen, tot en met panaroma’s van hoge bouwkranen of van wolkenkrabbers in aanbouw, zijn zonder meer fraai.
Ook is er dat verhaal over de gezamenlijkheid die zo nodig was bij alle inspanningen. Niemand weet alles in zijn eentje. Maar in overleg online bleek het wel mogelijk om bestaande problemen weg te nemen.
Verder probeert Explore Everything uitgebreid een intellectuele verdediging aan te voeren om niet zo verkrampt te reageren op ‘urban exploring’, waarbij Bradley L. Garrett tal van redenen formuleert om ‘place-hacking’ op zijn minst te gedogen. Want wat gebeurt er nu eigenlijk met de publieke ruimte, als bijna elke vierkante meter onder cameratoezicht komt te staan?
En hoe de lezer reageert op die soms wat pompeuze verdediging bepaalt waarschijnlijk nog het meest welke totaalindruk dit boek maakt.
Voor mij staan de meest bepalende zinnetjes ergens anders. Als Garrett er bijvoorbeeld naar verwijst dat ‘place-hacking’ geen bezigheid is om jaren vol te houden. De opwinding ergens te zijn waar niemand mag komen, neemt af op den duur.
In Explore Everything speelt hierbij het al decennia gesloten metrostation onder het British Museum een belangrijke rol. Het is op geen enkele normale manier mogelijk om toch op die paar perrons daar te komen; behalve door er door de metrotunnels vanaf een andere plaats naar toe te lopen. En in de praktijk lukt dat niet.
Dus wat is het iemand dan waard om toch dat ene onmogelijke station te bereiken? Waarom zou je daar willen komen?
Voor mij speelden bij het lezen twee dingen. Ten eerste het besef dat ‘place-hacking’ in oude constructies in Nederland niet zo heel goed mogelijk is. Niets blijft hier staan. Alles wordt gesloopt, of herbestemd.
En ten tweede dat ik genoeg zou hebben aan een bouwtekening om mijn beeld van een gebouw of constructie te vervolmaken. Een inbraak om er ‘zelf’ te zijn geweest, voegt daar niets aan toe.
Denk ik bovendien dat heel veel van de plekken die de ‘hackers’ stiekem bezochten ook te bezoeken zijn door netjes een rondleiding aan te vragen, en na een eerste weigering toch eeuwig aan te blijven houden.
Bradley L. Garrett tenslotte kreeg een boete en een voorwaardelijke straf; hij mocht zich enkele jaren niet meer bezondigen aan ‘place-hacking’. Zijn grootste probleem werd daarop evenwel iets heel anders. Als academicus, met een post-doc-aanstelling in Oxford, kreeg hij te maken met een Britse overheid die sinds 2010 een aanzienlijk restrictiever beleid ging voeren tegenover immigranten. Zo wordt van niet EU-burgers geëist dat zij zich voornamelijk in het land zelf dienen op te houden. En als antropoloog was hij te vaak in het buitenland, op veldwerk, om zich aan die willekeurige bureaucratische regel te kunnen houden.
En de willekeur die daarin speelt, lijkt me toch aanzienlijk groter dan de verboden die er zijn om mensen weg te houden van plaatsen in de stad waar niemand iets te zoeken heeft.
RSS feeds