Pack My Bag ~ Henry Green
Voor zover ik er een lijst op na houd van boeken om nog eens te lezen, dan prijkt daarop dat ik echt tijd moet uittrekken voor het late werk van Henry Green. Een eerdere poging mislukte. Voor sommige schrijvers kun je te jong zijn. Ook lezers moeten rijpen.
Green [1905-1973] was een fabrikant, die het schrijven erbij deed, maar na zijn 46e geen roman meer heeft uitgebracht. Hij heette eigenlijk Henry Yorke, wilde dat niemand in zijn professionele leven wist dat hij schreef, en weigerde gefotografeerd te worden. In zijn schaarse interviews zei hij toiletpotten te fabriceren, maar dit was niet zo.
Werk dat voor een deel mild satirisch is, vereist kennis over wat er bespot wordt. Het kan zijn dat het me daar bij een vorige kennismaking aan ontbrak.
Pack My Bag is een boek met memoires. Volgens het voorwoord van Green’s zoon werd het geschreven onder dreiging van de oorlog in 1939. Zijn vader besefte ineens sterfelijk te zijn, en dat met hem ook zijn herinneringen zouden verdwijnen.
In dit boek zijn dat de herinneringen aan een opvoeding, in een gegoed gezin. Het sprak vanzelf dat de jonge Green naar kostschool zou gaan, en uiteindelijk op Eton belandde. Net zo lag het in de lijn der verwachtingen van zijn upperclass milieu dat hij naar Oxford ging. Al verliet hij de universiteit zonder graad.
Nu lijkt bijna iedereen die ooit naar Eton ging daarover te hebben geschreven, als het niet over Oxford was. Toch is dit boek anders dan al die andere, al valt het me zwaar om uit te leggen waarom dan wel. Opvalt dat er betrekkelijk weinig gebeurt. Green was immens verlegen, wat het spreken met een meisje al zo uitzonderlijk maakte dat het herinnerd moest worden.
Het is daarom vooral de sfeer, die hij oproept, die dit een memorabel boek maken. Zoals Green trouwens ook over schrijven meldt, in de tekst:
Prose is not to be read aloud but to oneself alone at night, and it is not quick as poetry but rather a gathering web of insinuations which go further than names however shared can ever go. Prose should be a long intimacy between strangers with no direct appeal to what both may have known. It should slowly appeal to feelings unexpressed, it should in the end draw tears out of the stone . .
Terzijde: het is altijd wat afwachten met boeken van de uitgever New Directions, maar deze uitgave was technisch gezien wel heel erg matig. Een nare fotografische herdruk is het van niet egaal belichte platen, waardoor de letters niet altijd scherp waren. Jammer genoeg.
RSS feeds