Naked Jape ~ Jimmy Carr & Lucy Greeves
Er staan iets van vijftienhonderd moppen in dit boek, waarvan er precies vier toch nog zo leuk waren dat ik ze onthouden wil. Maar dan niet om ze na te vertellen. Eerder om de clou te kunnen gebruiken als komisch terzijde, in een lopend gesprek. Al blijft dit een wat ijdele hoop. Gochme bezit ik alleen als men probeert me op te lichten.
Moppen werken niet voor mij. En ik vind maar heel weinig zaken treuriger dan naar iemand te moeten kijken die voor de honderdste keer hetzelfde grappige verhaaltje oplepelt. Al die o zo populaire cabaretiers doen niets anders dan allang overleden geestigheden nog maar weer eens opwarmen. Mijn afkeer daarvan stuit zo vaak op onbegrip, dat het makkelijker is om gewoon maar te zeggen dat ik geen enkel gevoel voor humor bezit.
De Britse komiek Jimmy Carr vind ik heel soms dan nog wel eens geestig. Maar dan ook weer alleen als hij in zo’n typische BBC-spelshow ad-lib een grap maakt over wat hem daarin verbaast. Ik heb ook optredens van hem gezien, zij het nooit in de zaal, en omdat die vooral bestaan uit een eindeloze reeks moppen deden deze me niets.
Omdat ik spontane reacties zo hoog waardeer, was het misschien wat merkwaardig om een boek over humor te gaan lezen. Want, als er iets niet spontaan is, dan wel een boek. Aan publicaties wordt steevast tijden geschaafd.
Bovendien deed zich bij het lezen het merkwaardige verschijnsel voor dat beschouwingen over humor op zichzelf totaal niet grappig zijn, en veel eerder saai. Hoe veel moppen er bijgesleept worden ook, ter adstructie. Humor sterft niet alleen meteen op de ontleedtafel, maar verschrompeld ook tot bijna niets daarbij.
Ik kocht dit boek omdat een korte samenvatting ervan me zo bevallen was, in 2006. Het werd me al vrij gauw duidelijk dat in dat krantenartikel eigenlijk alles al stond wat nut had voor mij. Dit boek bracht niets extra’s, behalve dan al die pagina’s met moppen.
Als leerboek, of als naslagwerkje, misstaat het alleen absoluut niet in mijn kast.
RSS feeds