Verzamelde verzen ~ J.H. Leopold
Leopold. Ach ja, Leopold. Een deel van zijn poëzie bestaat uit een soort liedjes, die nogal melancholisch van toon zijn. Eens in de zo veel tijd moet ik die lezen. Liefst hardop. Al was het maar om weer te ervaren hoe dat stugge Nederlands ook iets zangerigs kan krijgen, als een meester zich van de taal bedient.
‘mijn lief, mijn lief, o waar gebleven’
Dan is er nog een gedeelte in deze bundel met langere lyriek, vaak bestaande uit in marmer gebeitelde dichtregels. J.F. Leopold was van werk een classicus. Ik kan me niet herinneren ook maar éen van die gedichten in éen keer uit te hebben kunnen lezen.
Net zo, staan er bewerkingen in van Arabische verzen, en van ander Oosters materiaal. Dat moet nu eenmaal, in een bundel die Verzamelde verzen heet.
Mij gaat het alleen om die liedjes, altijd weer die liedjes. En de wetenschap dat regels die er op het oog heel eenvoudig uitzien, een grote werking kunnen hebben.
RSS feeds