Hersenmaler ~ Don Martin
Zijn er eigenlijk constanten in het leven van een lezer? Ik heb al vaker hier Lichtenberg’s woorden aangehaald, dat elk boek ook een spiegel is, die reflecteert wat de beschouwer er in zien wil. En het is niet uit te sluiten dat elk boek de lezer een ietsje verandert. Nog afgezien van de andere ervaringen die iemand zoal heeft.
Veel van wat ik vijfentwintig jaar geleden ademloos las, valt bij een hernieuwde kennismaking tegen. Terwijl het bijvoorbeeld bij muziek andersom is. Niets dat me zo raken kan als de liedjes uit te tijd dat ik bezig was mijn eigen smaak te vormen. Zelfs is het zo dat de artiesten die toen echt niet konden in staat zijn om zo’n zelfde gevoel op te roepen.
Boeken van vroeger zijn nu alleen nog leesbaar als ze meer hebben te bieden dan ik er toen al in zocht. Vooral humoristen vallen achteraf nogal tegen als ze niet meer te zeggen hadden dan een grap. Maar de auteurs die alleen de humor gebruikten om hun teksten te kruiden, vallen later dan dikwijls weer mee.
Dit is een wat lange inleiding op een vrij korte bespreking van een boekje met stripjes. Het tijdschrift MAD bood mij in mijn tienertijd heel wat aangename uren, al was de Nederlandse vertaling eigenlijk heel erg, omdat er zo veel aan grap verloren ging; maar goed, de makers deden hun best, en er verschenen ook weleens parodieën in van Nederlandse films of TV-series. Toch is het niet moeilijk om in te zien waarin de voltrekt absurde verhalen en satires van Don Martin leuk zijn. Ik zal er alleen nooit meer schuddebuikend om kunnen lachen. Die tijd is geweest.
RSS feeds