Unquiet Grave ~ Palinurus
Ik wist ooit zeker dat dit éen van die boeken zou zijn die met mij mee zou groeien. Een boek zo vol geladen dat elke keer lezen iets nieuws zou openbaren.
Toch was dat ditmaal niet zo.
Ik keek er nu wat bevreemd naar. Met terugwerkende kracht was zelfs niet meer zo goed duidelijk wat me er eerder zo goed aan beviel.
The Unquiet Grave is voor mij een boek dat bij de laatste weken van het jaar hoort, als zelfs overdag de lamp al op moet. Als het jaar teneinde loopt, en er goede voornemens voor de komende periode worden geformuleerd. Cyril Connolly schreef het tijdens de Tweede Wereldoorlog, als een mengeling van dagboek en een common place boek; naast dat hij zijn eigen wijsheid noteerde, worden er veel maximes van Franse schrijvers aangehaald. Pascal. Sainte-Beuve. Baudelaire.
Zogenaamd is het dagboek geschreven door Palinurus — een naamgenoot van de ongelukkige stuurman uit de Aeneas; die in slaap viel aan het roer, overboord sloeg, en eenmaal toch nog aan land gekomen daar wordt vermoord.
Toch was het niet de donkerte die me stoorde, of het gebrek aan lucht en licht en leven. Ik was eerder wat verbaasd ineens over de absoluutheid van de uitspraken telkens. Hun macho-gehalte, zo u dat wilt.
Dit boek begint al met de uitspraak dat de enige ware functie van een schrijver is om meesterwerken te scheppen. Dit klinkt misschien aardig. Maar Connolly formuleert voor mij hiermee vooral het perfecte recept om iemand een depressie aan te praten. Zou ik elk boeklogje schrijven vanuit het idee het laatste woord over een boek te moeten zeggen, dan kwam hier nooit meer iets te staan.
In het voorwoord van deze editie schrijft Connolly dat de geest van Palinurus vernietigd moet worden. De herinnering aan hem is het die in ons de melancholie oproept, en het schuldgevoel dat ons van binnenuit vernietigt.
De geneeswijze die de schrijver daar tegenover stelt, leek me alleen minstens zo erg als de kwaal.
RSS feeds