Bij Starbucks heet ik Amy ~ Els Quaegebeur
Zelfs een recent boek kan lezen alsof het zich in een opmerkelijk vriendelijker tijd afspeelt dan het vreselijke heden. Kwam Els Quaegebeur nog wel in 2008 aan in New York, het jaar van de bankencrisis, om er voor onbepaalde tijd te gaan wonen bij Len, haar vriend.
Maar een paar jaar Donald Trump als president, met alle leugens annex, om nog te zwijgen over zijn racisme, maken dat nu alles wel heel snel op scherp komt te staan in de berichtgeving over de VS.
Bij Starbucks heet ik Amy biedt een beschrijving in tientallen fragmenten van de stad New York. Motto van de schrijver kan daarbij zijn geweest: zonder dwalen geen verhalen.
Haar positie in het boek is daarbij wel die van de bevoorrechte buitenstaander. Niet alleen heeft ze die vriend daar, met een goed appartement. Ook haar vader woont en werkt al sinds 1989 in de stad, en die heeft daar zelfs een echt Amerikaans broertje verwekt bij zijn nieuwe vrouw dat negenentwintig jaar jonger is dan zij.
Zelf kan ze zich twee keer per week een Amerikaanse therapeut veroorloven; een shrink, zoals vrijwel elke New Yorker er éen heeft, ook al kost deze $ 150 per uur.
Dus als ze schrijft over wat er raar is of opvallend in wat ze ziet, dan gaat dit vrijwel altijd over iets typisch New Yorks. Iets dat meer duidelijk maakt over die vreemde stad met zijn acht miljoen inwoners. Waar alles meer geld kost dan elders, vrijwel niemand de ruimte heeft, het opvalt als er eens niet heel druk is, en waar niettemin jaar-in jaar-uit de mensen van overal in de wereld in drommen naar toe blijven stromen. Waarom toch? Als het leven er zo veel stress oplevert?
En zo was het ook goed. Door het luchtig te maken, wat een grote kunst op zich is, en de verhalen dicht bij haarzelf te houden, schreef Els Quaegebeur een boek dat ik met meer plezier las dan vrijwel alles uit dat reeksje van vorig jaar zomer — met enkel uitgaven waarin een buitenstaander even kritisch rondkeek in de VS.
Dus gaf het niet dat er geen echte rampen voorkomen in deze uitgave. Of dat het ergste wat Els Quaegebeur overkomt, is dat een idioot haar bedreigt in de underground — en de politie daar meteen een antwoord op heeft. Of dat zelfs de daklozen in dit boek eerder kleurrijke ‘characters’ zijn dan de slachtoffers van een meedogenloos economisch systeem.
RSS feeds