Pure ~ Rebecca Ray
Tijdens de eerste pagina’s van dit boek dacht ik, ja, dit is heel bijzonder. Het lukt de schrijfster meteen iets enorm illusieloos en wreeds aan deze roman mee te geven, dat desondanks nieuwsgierig maakt naar meer. Maar toen bleef de toon almaar hetzelfde, en werd die voor mij wat vervelend. Vierhonderd pagina’s is dan veel om te lezen. Toch kwam er nog een verrassende twist aan het eind, die me tot nadenken stemde.
De Britse auteur Rebecca Ray was zestien toen ze deze roman begon te schrijven, en zeventien toen die gepubliceerd werd. En dat is bijna niet te geloven. Behalve dan misschien dat een meer ervaren schrijver iets meer tempowisselingen had toegepast, of op andere manieren meer aan de vorm had gedaan. Maar dit zijn details.
De hoofdpersoon uit dit boek is een meisje van veertien, met alle onzekerheden die bij die leeftijd horen en nog een paar meer.
Dat meisje krijgt iets met een oudere jongen. Een vent van zevenentwintig. Die uiteindelijk eenendertig blijkt te zijn.
Nu is dat thema niet geheel uniek in de wereldliteratuur, maar door Pure realiseerde ik me bijvoorbeeld hoe kil en overgestileerd Lolita wel niet is. Dat boek gaat er bijvoorbeeld geen moment over hoe het met het meisje is. Dit boek wel, en daarmee wordt dat werk van Nabokov eigenlijk in éen klap onleesbaar; doordat het totale gebrek aan realisme daarin plots gaat schrijnen.
Vergeet verder die vergelijking maar; de leefomstandigheden van het meisje in Pure zijn heel anders. En de meisjes van veertien van nu zijn de nimfijnen van Nabokov niet meer.
Knap aan dit boek, dat in de Britse uitgave overigens A Certain Age heet, is dat het zo geloofwaardig blijft. Zelfs in de dikwijls zo grote lijdzaamheid van de hoofdpersoon, en de tamelijk destructieve manier waarop ze reageert op wat haar overkomt. Als ze reageert.
RSS feeds