Tal mooglikheden is sawat ûneinich ~ Durk van der Veen
Dit was nu eindelijk eens een boek dat ik las voor Fedde Schurer-priis dat mijn somberheid over het niveau van de Friestalige debutanten wat wegnam. Durk van der Veen [1965] wist zijn eigen wereld te scheppen in woorden. Een wereld met eigen wijsheid en met eigen cynische humor bovendien.
En goed, dan hebben de meeste verhalen in deze bundel nogal wat gemeenschappelijks, in sfeer en aanpak. Personages uit het ene verhaal kunnen ook in het andere weer terugkomen. En okay, dan speelt alles zich wel erg aan de zelfkant van de samenleving af. Heel veel bijzonders of goeds is het niet wat de mensen daar willen. Ik begrijp ook niet zo goed waarom de schrijver nu per se in dit milieu hangen blijft — tenzij Van der Veen dit erg stoer vindt, of een blinde bewondering koestert voor schrijvers als Bukowski.
Maar toch. Maar toch…
| kandidaat publieksprijs? | ja |
| kandidaat Fedde Schurer-priis? | wellicht |
RSS feeds