Letters to Wendy’s ~ Joe Wenderoth
Opmerkelijk aan Letters to Wendy’s is onder meer dat dit boek online een hype veroorzaakte, aan het begin van deze eeuw. Terwijl de wereld buiten dat toen nog vrij dun bevolkte internet er redelijk onverschillig onder bleef. Tegelijk lukt het me niet goed de verhitte discussies van toen in detail te reconstrueren.
Slechts de opwinding is me bijgebleven. En dat dit boek door sommigen hoog geprezen werd.
Letters to Wendy’s bevat de bijna dagelijkse berichten die een klant achterlaat in een gastenboek van de fast food-keten met die meisjesnaam.
Maar, is dat steeds hetzelfde gastenboek? Bezoekt hij steeds dezelfde Wendy’s-vestiging? Het ligt voor de hand te denken van wel, door de vorm die het boek heeft gekregen. Alleen is de klant een nogal obsessieve man. Het management van de zaak moet nogal tolerant zijn geweest, als het hem toch elke dag weer toegelaten heeft.
Wenderoth moet er op gespeculeerd hebben dat lezers de ontbrekende delen van het verhaal toch wel denken te zien. Dus heeft hij ontstellend veel kunnen weglaten.
Letters to Wendy’s lijkt als boek nog het meest op een dichtbundel, met op elke pagina een nieuw prozagedicht van rond de honderd woorden. De auteur is ook een dichter, dus die associatie mag ik hebben.
Tientallen van de complimenten die Wenderoth bedacht voor het gastenboek lieten me onverschillig. De hielpen in het begin misschien mee om een beeld te vormen van de klant, maar later toch niet meer.
Pas als hij fel werd in zijn woede, of scatologische uitspraken ging doen, wist ik weer waarom er mensen zijn die dit een humoristisch meesterwerkje vinden.
March 10, 1997
I like a full, hard bowel movement when I shit at Wendy’s. I don’t really worry about privacy anymore—in fact, I sort of like the company of strangers. They make the decisive moment—at once the gripping and the release—more resonant. I like that someone is there to hear me whisper, O yeah baby give it to me. The ambiguity of this exchange is refreshing in so many ways.
Dus waren het steeds de heel sterk prikkels waarop ik reageerde. Die waar de uitspraken aan taboes raakte. Die waarin de auteur onsmakelijk werd, en bij mij de vraag opriep waarom iets dat zo duidelijk een provocatie was toch een tegenbeweging opriep.
April 19. 1997
It is rare for a baby to be so bad it is sentenced to be hanged, and even rarer for the sentence to be carried out, and yet, when a baby is hung, what a pleasant surprise it is for the passersby. Even if the passerby whose arms and legs are bound is able to inch up close enough to the tiny, swaying, villainous nugget of softness and know, with his bare cheek, the threshold through which real evil sinks away.
RSS feeds