Geloof ~ Slavoj Zizek
Dat mensen ergens in willen geloven, vind ik nog wel begrijpelijk. Het is alleen de absolute kul waarop religies gebaseerd worden die me verbijstert. De antwoorden die wat bronstijdvolkjes formuleerden op hun levensvragen boeien mij niet zo, om maar eens iets te noemen. Dat hun verhalen nog wel leesbaar zijn, is iets anders.
Nee, fascinerend aan een religie als het Christendom is vooral de blindheid en de devotie waarmee mensen zich eraan overgeven. En daarom blijf ik boeken als deze lezen. Niet om meer te weten over het geloof inhoudt, maar vooral om te leren wat het doet.
Treft het dat Zizek nog een dwaalleer in zijn betoog betrekt, en terloops ook met het communisme afrekent.
Maar, dat is zo ongeveer het enige positieve dat ik over dit boekje kan opmerken. De tekst ervan bevatte weer eens filosofie van de meest ergerlijke soort, waarin bij willekeurige denkers uit alle eeuwen uitspraken geleend werden om het eigen gelijk te onderbouwen.
Bovendien orakelt Zizek nogal, alsof hij een Duitse filosoof is uit de fenomenologische traditie, in plaats van een universitair medewerker te Ljubljana die doorgaans in het Engels publiceert.
Irritant is ook dat hij woorden die belangrijk zouden zijn in hoofdletters schrijft. Dat is een nare gewoonte die in cyberspace als SCHREEUWEN geldt.
Nee, een jaar of tien terug zou ik misschien nog wel in gevecht zijn gegaan met een boekje als dit. Nu interesseert de betoogtrant me niet meer. Doe maar, toe maar, met enige werkelijkheid heeft dit allemaal niets van doen.
Het enige moment dat mijn aandacht even verscherpte bij het doornemen van dit werkje, was toen Zizek onderzocht of de lichaamsloosheid van iemands aanwezigheid op internet overeenkomt met wat onder dat ideaal van het astrale lichaam werd verstaan. Dit was overigens al meer om de kronkel in de vraag dan dat het antwoord me interesseerde.
Enfin.
RSS feeds