Een filosoof in de politiek
Waar de grenzen tussen de politieke partijen lopen, was na acht jaar Paars onduidelijk. De partij van de bazen en de partij van de arbeiders werkten samen, en de politiek ging over ‘werk, werk, werk’ en de landingsbaan op Schiphol. Er was nauwelijks oppositie, en Paars zocht de oppositie ook niet op. Het was een technocratie, het einde van de politiek.
Nu zijn de thema’s op de agenda politieker van aard: immigratie, veiligheid, de hervorming van het kiesstelsel. Wie hoort er bij ons, wie niet meer? Heeft de staat nog het monopolie op geweld? Hoe richten we onze politieke orde in? Dat zijn vragen die dichterbij de politieke filosofie liggen. Daarom lijkt het mij een erg mooi moment om nu de politiek in te gaan.”
Luuk van Middelaar in Trouw
[user=universele passwd=login]
Hij brengt het aardig, die oud-studiegenoot van me. Maar waar voor sommige mensen de VVD onaangenaam naar Wassenaar riekt, stuit die partij bij mij op andere bezwaren.
De VVD maakte Annemarie Jorritsma vice-premier.
Toegegeven, het is een handige praatster. Maar aan een organisatie die zo’n onnozel mens tot zulke grote hoogten stijgen laat, is iets principieels verkeerd. Daar vindt op de foute gronden een selectie plaats. Daar wordt overduidelijk aangetoond dat ijdele mensen met een grote interesse in macht die macht ook kunnen verwerven. Terwijl zij nu juist nooit aan de macht zouden mogen komen.
Wijze mensen kennen hun fundamentele beperkingen.
[x]#376 fan woensdag 28 januari 2004 @ 09:57:54
