In het oog van de storm
Alles beweegt; niets dat er ook maar een momentje stil wil staan. Dus is het verleidelijk de boel zelf maar even te bevriezen. Het afgesloten wereldbeeld is in al zijn eenvoud ook betoverend. Helemaal als zo’n wereldbeeld ruimte geeft aan de onverklaarbaarheid; zoals het christendom God’s grootheid ziet in alles wat wij niet kunnen uitleggen. En wie ben ik, met mijn Readers Digest basiskennis van de meeste onderwerpen? Er steeds maar weer op vertrouwend intelligent genoeg te zijn me redelijk snel wat zaken eigen te maken? Er steeds maar weer op vertrouwend dat ik met enige mate van zekerheid uitspraken durf te doen?
Ik kan mijn eigen twijfels nog niet eens goed verwoorden.
Goed schrijven is een patroon aanbrengen zonder dat dit patroon zelf storend aanwezig is. De lezer mag niet verveeld worden met de knoopjes, de hechtingen, alle dichtgemaasde gaten; alles moet glanzen alsof het zo geweven werd. Maar ik moet soms mij totaal onbekende werelden in vijf, zes regels vatten; en dan wel uitspraken doen met enig gezag. Terwijl ik alleen de waarde van wat mij bereikt maar zo’n beetje moet schatten, en dan nog met mijn neus heel dicht op het object.
Kortzichtig.
[x]#546 fan woensdag 19 mei 2004 @ 00:29:07
