Bonjour Paresse
Zijn de Fransen werkelijk zo lui? Het lijkt me een vraag die ook voor Nederlanders van belang is geworden, sinds het economisch welvaren van Frankrijk mede de koers van de euro bepaalt. Toch ben ik hier nog geen inhoudelijke beschouwingen tegengekomen over het pamflet Bonjour Paresse [Hallo luiheid] van econome Corinne Maier; een essay dat al een tijd bovenaan de verkooplijsten van Amazon.fr prijkt.
Toegegeven, mevrouw Maier bedrijft satire. In mijn vrije vertaling luiden haar aanbevelingen:
De tien geboden van de calculerende werknemer
- U bent een moderne slaaf. Er is geen mogelijkheid tot persoonlijke vervulling. U werkt voor het salarisstrookje aan het eind van de maand. Meer is er niet.
- Het is zinloos het systeem te willen veranderen. Weerstand maakt het alleen maar sterker.
- Wat u doet is zinloos. U kunt ieder moment vervangen worden door de idioot die naast u zit. Dus doe zo weinig als maar kan en besteedt tijd [maar niet te veel als dat enigszins mogelijk is] om uw persoonlijke netwerk op te bouwen, zodat u immuun bent bij de volgende reorganisaties.
- U wordt niet beoordeeld op uw prestaties, maar alleen op of u geknipt lijkt voor uw werk. Gebruik daarom veel beladen jargon; mensen gaan daardoor vermoeden dat u weet waarover u praat.
- Accepteer nooit een positie met verantwoordelijkheid om welke reden dan ook. U zult dan voor een schijntje alleen maar harder moeten werken.
- Ambieer de meest nutteloze posities, (onderzoek, strategie en zakenontwikkeling), waardoor het onmogelijk wordt uw bijdrage aan de voorspoed van het bedrijf te meten. Ontwijk werkplekken in de dagelijkse operationele sfeer als de pest.
- Als u eenmaal zo’n prachtpositie gevonden heeft, moet u zich verder meteen stilhouden. Alleen de zichtbare personeelsleden lopen het gevaar van ontslag.
- Leer verwante zielen te herkennen die, zoals u, geloven dat het systeem totaal absurd is en dit discreet tonen (kleine afwijkingen in hun kleding, aparte grappen, warme glimlachjes).
- Wees aardig voor de mensen met kortlopende contracten. Zij zijn de enigen die echt wat aan werk verrichten.
- Vertel uzelf dat de absurde ideologie achter al die bullshit binnen het bedrijfsleven niet eeuwig kan duren. Het zal dezelfde weg gaan als het dialectisch materialisme van het communistisch systeem. Een probleem is alleen te weten wanneer.
En wie humor gebruikt, loopt meteen al het gevaar niet serieus genomen te worden.
Maar waarom houd ik aan bovenstaande regels toch het gevoel over dat erg veel mensen ze ook in Nederland al lang praktiseren?
En waarom gaat het in die onderzoeken van het blad Intermediar naar de beste werkgever eigenlijk alleen maar om wie het hoogste salaris betaalt? Wat zegt het dat woekeraars als ABN Amro, Rabobank en ING ook nu weer de beste bazen in de private sector worden genoemd? Sinds wanneer maken alleen molochen en multinationals hun werknemers gelukkig?
Kortom, is die Franse ziekte wel zo’n plaatselijke kwaal?
[x]#776 fan donderdag 16 september 2004 @ 14:10:25
Ron op 12 november 2004 @ 10:37:57
wat hawwe jo een mooie side! sekers foar de kofje