it is dochs oars, sûnt 2001

Sommige interviews in de boeken van Studs Terkel zijn zo prachtig dat die de journalist in mij wantrouwig maken. Vooral, omdat het er zo veel zijn.

Zo opent in het boek American Dreams met een te perfect verhaal over de vrouw die Miss USA werd in 1973. Ze was de enige miss ooit die het niet op een janken zette, maar juist aan de gastheer vroeg of haar uitverkiezing een grap was. En in tegenstelling tot al haar voorgangsters gebruikte zij het podium dat ze kreeg om aandacht voor politieke problemen te vragen. Zo noemde ze president Nixon een oplichter, die uit het Witte Huis moest verdwijnen.

Tekenend voor de kwaliteit van haar glimlach, of het simpele feit dat iedereen haar gewoon leuk vond, was ze daarna toch nog eens op het Witte Huis werd uitgenodigd.

In Terkel’s boek heet deze vrouw Emma Knight [am a knight, denk ik dan]. In werkelijkheid heet ze Amanda Jones, en dankzij de Wikipedia’s en YouTubes van deze wereld zijn er zelfs beelden te vinden — zij het matige — van haar bekroning.

Mooi dat sommige verhalen gewoon echt zijn, maar goed ook dat mijn wantrouwen met nog iets extra’s beloond werd:

I am not the type