Muziekje van week 01 | 2008
Midden jaren negentig was er geen week dat ik Nick Lowe niet beluisterde. Zijn Cd’s The Impossible Bird en Dig My Mood lagen altijd op of naast de speler. Ik kon vooral waarderen hoe ontstellend laid back hij sommige van zijn liedjes bracht. Dat maakte ze erg prettig om mee te zingen, als het me tenminste lukte de tekst te onthouden.
Vannacht bracht BBC4 een sessie met hem, en het eerste wat ik daarvan zag, was dat Lowe oud is geworden. Maar goed, dat valt bij een ander op. Mijn spiegelbeeld slijt van dag tot dag maar een onzichtbaar klein beetje.
De hele sessie was me bij eerste beluistering wat te veel up beat; er hadden van mij wel wat meer slepend gezongen nummers in gemogen. En ik miste het jengelende orgeltje ook.
Op de YouTube’s zijn hele reeksen met Lowe-nummers te zien. En wie dat wil kan de man van een kwieke twintiger zien veranderen in een bijna zestiger.
Ik heb nog even gezocht naar éen van mijn favoriete nummers. Maar van ‘The Beast in Me’ staat eigenlijk alleen een boeiende versie van Johnny Cash online — ooit de schoonvader van Nick Lowe.
[x]#3270 fan donderdag 3 januari 2008 @ 11:54:06
