Geen klachten over de ondernemingslust van de hedendaagse jeugd. Daarover niet
De bel gaat. Aan de deur staat een jonge man die mij, in de hoop op een fooi, de beste wensen doet, als bezorger van het NRC-Handelsblad.
Nu lees ik die krant inderdaad, maar dit doe ik al jaren online. Er komt geen papieren exemplaar meer het huis in. “Hard werk zeker, al die elektronen door die koperen draadjes duwen”, zeg ik daarom.
En het zij hem geprezen, mijn persoonlijke bezorger van het NRC-Handelsblad lachte. Maar waarschijnlijk uit schrik.
Een paar dagen later. De bel gaat. Aan de deur staat een andere jonge man die mij de beste wensen doet, als bezorger van mijn huis-aan-huisblad.
Ik vraag hem welk daarvan.
Hij noemt een titel die me niets zegt. De Actief?
Ik vraag hem of het niet frustrerend is om kranten te moeten bezorgen als analfabeet. Hij doet meteen een stap achteruit.
Er is al heel lang een sticker op mijn brievenbus geplakt, om ongewenst drukwerk te weren. En de jonge man tuurt om te lezen wat daar toch precies op staat. Alleen gaat mijn voordeur naar binnen toe open, en ontneemt mijn heup hem het zicht op de tekst.
Goed, ik blufte. De sticker op de brievenbus zegt niets over huis-aan-huisbladen. Misschien moet daar maar eens verandering in komen, die krantjes gaan nu toch altijd ongelezen op de stapel. Maar de jonge man weet genoeg.
[x]#3269 fan woensdag 2 januari 2008 @ 16:38:30
