Hoe lang het is, en hoe ver
Dezer dagen moet ik aan het eind van de middag altijd even tijd vrijmaken voor de TV-uitzending van de Giro d’Italia. Dat is de waarschijnlijk sterkst bezette wielerronde van dit jaar, maar daarom niet de enige reden dat ik kijk.
Sport is nu eenmaal uitgevonden voor televisie. Sommige sport tenminste. Zolang de wedstrijd maar rechtstreeks uitgezonden wordt, er niet te veel dode momenten in vallen, en liefst tot op het laatst onduidelijk blijft wie de winnaar wordt.
Al heeft wielrennen het enorme voordeel dat er ook altijd een landschap te bekijken valt, als de renners geen zin hebben.
Wielrennen in een meerdaagse ronde heeft wel éen groot probleem. Anders dan bij de wielerklassiekers is het parcours ook voor de kijker elke dag geheel nieuw. Daarom was ik altijd zo blij met de technische vondst in een bovenhoekje van het beeld aan te geven hoe ver de renners nog moeten.
Demarrages kort voor de finish hebben een andere betekenis dan een ontsnappingspoging 60 kilometer van het eind. Weten hoe ver er nog gereden moet worden, heeft dezelfde functie als de verstreken tijd kennen bij een spel als voetbal. Bij een ronde als de Giro geldt bovendien dat de strijd daar vrijwel altijd pas in de laatste twintig kilometer plaatsvindt. Vanaf dat moment loont het om op de koers te letten. En vaak ook pas dan.
Is het deze Giro heel verneukeratief dat er de eerste wedstrijdweek wel permanent die afstandmetingen getoond werd in beeld, en sindsdien dus niet meer. Hangt het blijkbaar van het land af of dit kan; of een wielerwedstrijd de frequenties krijgt om de GPS-informatie te gebruiken. Die eerste week werd er door Oostenrijk gereden.
[x]#5892 fan vrijdag 22 mei 2009 @ 15:54:34
