Van de bank af bekeken
Sport kijken aan het eind van de middag — waarom voelt het altijd als een gemis als er geen rechtstreekse sportwedstrijd meer op televisie is aan het eind van de middag? Ik bedoel, het grootste gedeelte van het jaar zijn er niet eens zulke uitzendingen. Of ik zou me moeten gaan interesseren voor activiteiten die er niet toe doen. Zoals snooker. Of tennis. Maar dat zijn spelletjes, en dus per definitie minder interessant als sport.
Een willekeurig sportjaar biedt éen atletiektoernooi van een week, drie grote wielerrondes, en een stuk of wat kleine. Dat zijn samen zeker twaalf weken televisie. En in de jaren met Olympische Spelen komt daar nog een week bij, of twee als het Winterspelen zijn. Maar toch, samen nooit meer dan een kwart van het jaar.
Blijkbaar telt driekwart van het jaar dus in mijn beleving niet mee. Of andersom, dat ene kwart is genoeg om verslaving op te roepen.
Is de beloning soms extra groot om op het einde van een werkdag te mogen kijken naar hoe anderen zich inspannen?
Heb ik behoefte aan iets waar niemand de afloop nog van weet, omdat alles wat de nieuws- en actualiteitenrubrieken na drie uur ’s middags brengen niet meer is dan een onnozele variatie van wat al bekend was?
Enfin. De Vuelta a España is voorbij. En hoewel de laatste wedstrijdweek niet vreselijk boeiend was — ik heb amper gekeken, maar hecht blijkbaar zeer aan het recht om het aanbod te mogen negeren — speelt de leegte aan het einde van de dag, voor de avond weer met zijn verplichtingen komt, nu ineens op.
[x]#6232 fan dinsdag 22 september 2009 @ 14:36:41
