it is dochs oars, sûnt 2001

Een correspondent vraagt me of ik nog aandacht ga schenken aan al de andere dingen die weleens e-boek genoemd worden. De Kindle’s, iPad’s, Iliad’s, of hoe de e-readers ook maar heten die op het moment telkens even te veel publiciteit halen.

Het antwoord op die vraag is kortweg nee.

Ten eerste zijn die apparaten nog te primitief. Ten tweede zijn het nicheproducten, en is de kans niet groot dat e-lezers als zelfstandig apparaat blijven bestaan. En ten derde is het niet heel interessant om een brede en ingrijpende culturele ontwikkeling te beschrijven aan de hand van iets dat toevallig nu even op de markt is. Zelfs al denken sommige mensen persoonlijkheid te kunnen ontlenen aan het bezit van zo’n ding. [En veel geluk daarmee].

Een fundamentele verandering die wel aandacht vraagt, is de opmars van technologie om boeken af te kunnen sluiten van anderen, of van normaal gebruik. Zowel de Kindle, als de Apple iPad, leggen grote beperkingen op aan de boekenkoper. Gaat het me nog niet eens om de gedwongen winkelnering alleen.

Geen mens zou van een normale boekhandel accepteren als die zei: u moet eerst een harde houten keukenstoel bij ons aanschaffen, om dit boek te mogen kopen. En na de koop mag u dit boek alleen lezen als u op die keukenstoel zit. Op elke andere stoel of in bed gaat het boek namelijk niet open.

Toch leggen veel e-readers vergelijkbare beperkingen op.

Mede daarom verwacht ik veel meer van e-readers als middel van kranten of tijdschriften om abonnees te binden, dan als concurrent van het papieren boek.

Is er toch nog wel iets te zeggen over het lezen van een beeldscherm. Omdat er wel degelijk boekformaten zijn die al aantrekkelijker zijn geworden in elektronisch formaat. De kijkboeken. Zoals de fotoboeken, kunstboeken, en stripalbums. De afbeeldingen daarin profiteren nogal van het licht dat door ze heen straalt. En de pixels van een monitor of leesapparaat doen aan beeld meer recht dan de rasters van een kleurenpers ooit konden.

De toekomst van het stripverhaal is een digitale toekomst. Ik lees ze nu al liever van een scherm. Beeldvullend. Met software als CDisplay bijvoorbeeld.

En opvallend genoeg kan dat ook. Er is opvallend veel aan ingescand materiaal te vinden online. Tot zeer unieke uitgaven uit het begin van de twintigste eeuw aan toe. Alleen komt dat materiaal niet van uitgevers, omdat ook in deze geen enkele vernieuwing te verwachten is van uitgevers.

Zal het beeld helemaal mooi worden als stripmakers de mogelijkheden van het nieuwe publicatiekanaal gaan uitproberen.

boeklog 6 ii 2010