Lege middag

De maandag na een groot sportevenement is altijd een lege maandag. Helemaal als dat evenement de moeite waard was. En zelden heb ik zo’n onvoorspelbare wielerwedstrijd gezien als de afgelopen Giro d’Italia.

Goed, dan speelt Roland Garros nu. En de WK Voetbal begint binnenkort ook al. Maar daarbij gaat het om spelletjes, niet om sport. Spelletjes waarbij de omgeving altijd hetzelfde is, kunstmatig leegegemaakt, en er altijd éen winnaar en éen verliezer op het veld staan.1

Nee dan, wielrennen.

Nu ja, de Tour de France is elk jaar vreselijk saai. Zeker in de eerste week.

De Giro d’Italia was zo heerlijk onvoorspelbaar omdat geen enkele ploeg het hele peloton in bedwang had. Liquigas heerste slechts in de bergen. Dus was er een dag dat een hele groep twintig minuten voorsprong mocht nemen, en het hele algemene klassement overhoop gehaald werd.

Kwam daar de parcourskeuze nog eens bij, met zijn overdreven hoge bergen, en zijn onverharde leemweg af en toe.

En dan zijn er de immer slepende dopinggeruchten nog. Nu ineens aangevuld met twijfels over de gebruikte techniek. Reed Cancellara op een brommer, tijdens de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix?

  1. ook in voetbal bestaan er geen gelijke spelen in de wedstrijden waar het er echt om gaat [↩]

[x]#7503 fan maandag 31 mei 2010 @ 18:19:24


© eamelje.net 2001-2019. Alle rechten voorbehouden

5 kommentaren

mies  op 1 juni 2010 @ 20:51:13

Het onderscheid tussen sport en spel, kunt u dat even nader toelichten? Vooruit, de omgeving is niet altijd hetzelfde in een wielerkoers, maar wel degelijk kunstmatig vrijgemaakt en er is uiteindelijk éen winnaar en heel veel verliezers. Net als na het einde van een tennistoernooi of voetbalcompetitie.

eamelje.net  op 1 juni 2010 @ 21:12:16

Ik dacht het hier al eens uitgebreid daarover gehad te hebben, maar dat logje is zo snel niet vindbaar.

Tot in de kern teruggeredeneerd is het belangrijkste verschil tussen sport en spel dat de eerste bezigheid zo oersimpel is dat die geen regels nodig heeft, en dat een spel zich nu juist van andere spelen en sporten onderscheidt door alle regelgeving, plus de handhaving daarvan; en daarmee een zekere, zo niet totale, willekeur.

Sport beperkt zich dan tot de vraag: wie is het eerst van A naar B? Wie springt het hoogst, of het verst? Wie tilt het meest?

Bij een spel is altijd de vraag: waarom staan er zo veel spelers in het veld? Waarom is het doel nu precies zo groot? Waarom is het speelveld zo groot? Wat is nog wel in het speelveld, wat niet? Waarom gaat het er in het ene spel om een bepaald aantal punten te maken, en bij een andere om zo veel mogelijk punten te maken binnen een afgesproken tijd?

Over de funeste invloed van de scheidsrechter op het voetbalspel, die het zo lonend maakt om te frauderen, schreef ik ook al eens.

mies  op 1 juni 2010 @ 22:16:55

Aha. Het onderscheid tussen kunstmatige regels en hoegenaamd niet-kunstmatige regels, zoals de weginfrastructuur van een Giro etappe, ervaar ik niet bij het kijken van sport. Er zijn beperkingen. Of die door God zijn opgelegd, het Italiaanse
verkeersministerie of door de FIFA, dat zegt me weinig. Maar goed. Zelf heb ik eerder behoefte aan een verklaring waarom voetbal me meer boeit dan me lief is en wielrennen in het geheel niet.

eamelje.net  op 1 juni 2010 @ 23:14:10

Jongensdromen?

Ik ben eind jaren zeventig wielrennen gaan kijken. Wat later was er het wrange genot dat die ritten zelf te rijden waren, omdat ze op de openbare weg plaatsvonden. Iets dat het TV-kijken ook nu nog verrijkt op onverwachte momenten — er gaan weleens luikjes open, naar vroeger.

Met echte sporten als schaatsen in een hal heb ik dan weer helemaal niets. of met zwemmen.

Van voetbal interesseren me alleen de wedstrijden die er toe doen. Vanaf de kwartfinales WK/EK. Competities hebben te veel voorspelbare ontmoetingen.

En ik heb ook geen club, om liefde voor te voelen.

mies  op 3 juni 2010 @ 10:21:47

Geen jongensdromen. Mijn gebrekkige vaardigheden maakten het onmogelijk te dromen. Voetbal interesseerde me als kind ook in het geheel niet. Pas in mijn twintiger jaren ben ik op eigen initiatief wedstrijden gaan kijken.

Wat clubliefde betreft: die heb ik evenmin. Maar mijn geest heeft daar, zonder mijn instemming, een oplossing voor gevonden. Bij bijna elke wedstrijd krijg ik een emotionele voorkeur voor wie er moet winnen. Die voorkeur heeft weinig met de kwaliteit van het voetbal te maken. Het verlangen naar verrassingen is bijvoorbeeld een sterker motief. Net als bij u, als ik bovenstaande goed lees.