Tour de Wrangs xv
De dag na de Ronde van Frankrijk 2011 komt met het besef dat ik Cadel Evans nu een goed wielrenner moet vinden. Want immers, hij won, na eerder tweemaal als tweede te zijn geëindigd. En toch verzet vrijwel alles in mij zich tegen deze statusverhoging.
Te lang was Evans Mr. Hubba Bubba. Te vaak heb ik hem vervloekt omdat hij niets deed tijdens de koers, behalve volgen. Als aan een touwtje. Zonder enig initiatief.
Zelfs de wetenschap dat de renners nu langzamer dan in vele decennia de bergen oprijden — wat er op wijst dat het wielrennen schoner dan ooit is. Zelfs het besef dat Evans nooit beter kon dan zijn gedopeerde collega’s volgen, en dat al een enorme prestatie was, verandert mijn gevoel voor hem niet.
Terwijl zijn introversie hem toch voor me zou moeten innemen. Terwijl zijn haast neurotische perfectionisme eerder een pre is om hem aardig te vinden dan een erg irritante eigenschap.
Misschien speelt nu ook nog mee dat de Tour de France tot zes dagen voor het einde bijzonder saai was. En dat Evans ook toen de wedstrijd interessanter werd slechts opviel door adequaat te reageren — en het initiatief zelfs op die momenten telkens bij anderen lag.
[x]#9050 fan maandag 25 juli 2011 @ 12:20:01
