Rabbit is Rich | 102 t/m 194
John Updike
Voordeel van de Rabbit-reeks is dat je op den duur zo veel in de personages hebt geïnvesteerd dat je ook weten wilt hoe het verder met ze gaat.
Nadeel is dat je daardoor nogal wat trage stukken boek te verwerken krijgt.
Het tweede hoofdstuk uit Rabbit is Rich gaat uiteindelijk eigenlijk over niets anders dan de vraag waarom zoon Nelson zo ongewoon gespannen en gesloten is. Hij moet al het hele boek zijn vader iets vertellen, maar durft dat niet.
Maar uiteindelijk komt het hoge woord er dan toch uit — wat ook niet anders kan, de komst van een nieuw personage plaatst hem simpelweg voor een fait accompli. En dan is de goede lezer ook meteen zichtbaar welke dwaalsporen Updike in het verhaal heeft aangebracht. Vele vragen hadden kunnen rijzen, door diens hints. Want was Nelson homo? Heeft hij de dood van iemand op zijn geweten, of een andere ramp veroorzaakt? Schopte hij een vrouw met kind?
Het schrijven deugt dus wel, alleen blijven de personages nogal deprimerend. En hoewel ik tegenwoordig meer om het schrijven geef dan om de personages is me overduidelijk waarom deze romans me ooit zo tegenstonden.
Lees al mijn gedachten over Updike’s Rabbit Tetralogy hier.
[x]#10239 fan vrijdag 27 juli 2012 @ 10:12:33
