Sjablonen
week 04
Friese instellingen en de provinciale media zijn er doorgaans nogal gretig in om iedereen te annexeren die ook maar iets met de regio van doen heeft.
Een snelschaatstertje dat uit een ander landsdeel naar Heerenveen verhuist om dichter bij de belangrijkste ijsbaan van het land te wonen? Die is voortaan Fries. Tot ze weer ergens anders wonen gaat. Of niet meer presteert.
Iemand die toevallig in een Fries ziekenhuis geboren werd, maar meteen daarna uit de provincie vertrok? Zijn hele leven een Fries. Ongeacht de ouders.
Een politicus met een tweede huisje ergens in de provincie? Al bijna Fries. En daarmee eigen.
Er is éen uitzondering op deze regel. Om een Fries schrijver te mogen heten, moet je in de taal publiceren. En dan ook in deze taal alleen. Dus tellen Vestdijk noch Slauerhoff mee in het wereldje of de Friese literatuuroverzichten. Ondanks dat ze in Friesland geboren werden en er school gingen. Dat ze voor de eerste Rijkstaal kozen, en niet de tweede, is reden genoeg hun werk verder te negeren.
Theun de Vries uit Veenwouden wordt nog net gedoogd, door wat jeugdpoëzie en de Friese verzen die hij op hoogbejaarde leeftijd schreef.
En dan blijkt dat de provincie ook een grote aantrekkingskracht heeft op de grootste bestsellerauteurs van al. De streekromanschrijfsters. Die alleen al aan hun nom de plume zo duidelijk laten zien waar zij voor staan. Degelijk getrouwde vrouwen zijn het altijd, schrijvend voor vrouwen van krekt hetzelfde slag.
Toen Henny Thijssing-Boer de meest uitgeleende schrijfster ooit bleek te zijn in de bibliotheken, woonde zij in Drachten.
Toen ‘million seller’ Julia Burgers-Drost overleed, woonde ze in Nijlân.
Maar streekromanschrijfsters horen helemaal nergens bij — behalve dan dat ze een hondstrouw publiek hebben. Hun werk wordt geheel genegeerd in de kritiek. Terwijl het me geen toeval lijkt dat minstens twee van de bestverkopende auteurs ooit in het genre in Friesland woonden — waar ze de rust hadden om hun diep conservatieve wereldbeeld in verhalen te vangen. Om de boeken te schrijven waarmee de lezeressen altijd zo blij zijn omdat ze al precies weten wat er komen gaat.
Drie romans per jaar schreef mevrouw Burgers-Drost. Steun van het Letterenfonds of andere subsidiegevers had ze daarbij niet nodig. Sommige sjablonen hebben hun voordeel.
[x]#10715 fan vrijdag 25 januari 2013 @ 11:48:23
